İçimdeki Muamma Şiiri - Kasım Kobakçı

Neden sustu içimdeki tüm sesler?
Gölgeler de artık solgun.
Anlıyor musun?
*
Keşke her şey, ilk kez şimdi,
Yeniden ele alsa gizemini.
Bilinmezlikler canlansa...
Yeniden doğsa, kızıl umutlar.
Siyah bir gölge gibi sarsa.
Bilinmez, mor bir rüyaya daldırsa.
Yeniden, baştan çözülse her sır.
*
Senden sonra...
Anlıyor musun?
Kayboldu ay,
Aydınlatmıyor artık güneş bile.
Neye dokunsa aklım,
Nerde, senle başlayan bir söz kursam,
Uçsuz bucaksız, bir belirsizlik sarıyor ruhumu.
Sorgusuz sualsiz, bir bilinmezlik kopuyor.
*
Bazen, bir nefeslik mola versem kendime,
Yaşamak anlamsız, diyorum.
Çaresizce, her şey birbirine karışırken,
Son bir bakıp aklıma,
Tüm dünyaya küsüyorum.
Senden sonra, inan ki,
Bu muammayı çözebildiğim, bir gün bile bilmiyorum.
*
Haram oldu bana uyku.
Senden sonra, düşlerim paramparça.
Bir hayalden ibaret, gerçeklik bile.
Anlamsızlaştı sanki kelimeler.
Ve ben şimdi, senden sonra,
Kaybolmak istiyorum, sonsuza kadar.
*
Olmuyor işte.
Ne yaptıysam nafile.
Diyorum ya işte,
Senden sonra...
Yollar uzun ve anlamsız.
Suskun oldu, her şey.
Elimde parçalandı, gidişinle zaman.
Senden sonra,
Büyür oldu, içimdeki gizemler.
Ve ben, her gün bilinmezlikten,
Binlerce kez ölüyorum, yeniden.
*
Nice sorular sordum sana, cevap yok.
Bir çözüm bulamadım, yıllar oldu.
Çaresizliğimi bilmeden,
Yaşıyorum huzur içinde;
Bil ki, soldu o içimdeki muamma da.