İçimde Kaldığın Yer Şiiri - Onur Göknil

İçimde kaldığın yer,
hiç iyileşmedi.
Ne bir bahar
çiçek açtırabildi orayı,
ne de bir kış
karla örtüp unutturdu…

Gözlerimi her kapattığımda
seninle başlayan bir rüya
ve seninle biten bir uyanıklık içindeyim.
Yani ne uyuyabiliyorum doya doya,
ne de uyanabiliyorum senden kurtularak.

Kalbim…
senin adını her attığında çarpıyor hâlâ.
Söyle,
hangi doktor tedavi eder
bir insanın kalbine işleyen eksilişi?

Seninle konuşamadığım onca şey
hala dudaklarımda titriyor.
Sana anlatamadığım her cümle
şimdi bir şiir oldu,
ama senin duymadığın bir şiir…

Sokak lambaları sönüyor artık
sen geçmiyorsun diye altlarından.
Rüzgar aynı değil,
çünkü saçlarını savurmuyor artık.
Ve ben…
bir zamanlar yürüdüğümüz yollarda
sadece adımlarımı sayıyorum şimdi.
Yalnızlık,
sadece sensizlik değilmiş,
kendine bile yabancı hissetmekmiş.

Ben en çok
sana sarılmadığım gecelerde
üşüdüm.
Çünkü sen
bir battaniyeden değil,
bir hayattan daha fazlaydın benim için.

Ve biliyor musun,
herkes geçiyor zamanla…
ama sen,
zamanın bile dışına düştün bende.
Sen bir hatıra değil,
bir yarasın artık.

Ne zaman bir şey sevecek olsam,
önce sen geliyor aklıma.
Çünkü seninle öğrendim
her sevmenin sonunda
biraz ayrılık saklı olduğunu.

Şimdi bir fotoğrafın bile yok önümde.
Çünkü ne zaman baksam
yüzünün ardında beni unutan
bir zaman görüyorum.
Ve bu zaman
beni senden daha çok yıpratıyor…

Sen gittin ama ben...
hala senin olmadığın bir hayatta
sana yer açmaya çalışıyorum.
Ve her boşluk, senin adınla doluyor yeniden.