İbrahim Ethem Bingül Şiirleri - Şair İbr ...

Alevlerin içinden çıkıp canım
Yaktın beni kaynadı kanım
Şeytan mısın, melek mi bilemedim
Senindir bil ki gönül tâcım...

Düştüm gözlerinin yeşiline

Gül kokuyor tenindeki rayihan
Şahlar ve sultanlar asalet mayan
Kıskanırım sevse benden başkası
Gelip yüreğimde taht kurdu sevdan...

Kanmam yüzündeki asıklığa, sertliğe

Buz gibi soğuk, donmuş dünyama,kardelen gibi girdin
Ruhumu,bedenimi ısıtıp, yeniden bahara çıkattın
En yogun bir günde,karşıma çıkıp,yeniden,baharı yaşattın
Meger ben seni,çölün yagmuru özledigi gibi,özlemimi çıkarttın
O buz dünyamı,çöle çevirip,sensizliği yaşattın
Sensiz anım geçmiyor,zamansızlığı anlattın

Gözyaşı değildir yürek acısı
Kimlere anlatsam anlar acı yaşımı
Kuşlar konmuş paylaşmışlar aşımı
Yalnızlık öyle garip, öyle burukmuş insan, anlatamadım

Paylaşmayı denesem başaramadım

Derdin hep: Gün gelir, devran döner
Ektiğimiz sabırla kavuşacak yürekler
Sevgi leylâ' da başlar, Mecnun' da biter
Güçlü ol, aşktan gelen aşka gider...

Kırıldım, yarımım, öksüzüm sensiz, anla

Bazen kaçar insan birilerinden
Nerden çıktı karşıma der
Kızar içinden...

Görmek istemez yüzünü,
Duymak istemez sözünü

Perdeli bakışların
İçine kapanmış
Duygularına ayna olamamış...

Umut ipinin ucu
Nerede belli değil...

Zannetmeyin
Zenginlik para iledir
Paralı, zengin nice yoksullar gördüm
Hali yürek incitendir...

Hele bir tanesine öyle acıdım ki

Bazen titreyen mum ışığı gibiyim
Üflese biri sevgisizce
Sönüp, susup gideceğim...

Bazen deli bir nehirim
Önüme geçilmezse

Tarifsiz aşk matemlerinde
Bulutlar durdu da gözlerimde
İnleye inleye yağıyor
Ama inan gözyaşlarım yüreğimde...

Kırılan gururum değil