İbrahim Ethem Bingül Şiirleri - Şair İbr ...

Neşesini hüzün öpmüş
Doğuştan sevdalı sev de
Yanağındaki pempeler gülmüş
Gülizar bebeği sevdalı sev de...

Gözlerinde yüreğinin ışıltısı

Yıkıntılar içinde dost araken kendime
İçimde sana bakan ışıl ışıl göz gördüm
Bir sonbahar gününde yağmur yağdı derdime
Filizlenen bir sevda, çamurumda öz gördüm...

Aşk ateşi korunda yanmak hayat suyudur

Gün görmemiş dünya delisi
Doymamış sokak kedisi
Yaptıkların naz değil
Nankörlüğün ta kendisi...

Boş heveslerin esiri, kölesi

Hasretin deli dalgalarla vurdu
Yokluğunu kanata kanata
Alınganlıklar konuştu, gönül sitemle doldu
Sensizliğinle kavruldum aşkıma dert kata kata...

Biten neydi, bitireni bilemem

Kayboldum,
Gecenin seninde
Ben,ben değilim
Kayboldum sende

Ne kokuların tılsımı

Yaşamak için aldığım her nefeste
Yoksa senin kokun, hayat anlamsız
Baktığım yerde sen yoksan
Bakmam, bakamam,bakışlarımda yoksan

Böyle yaşarken seni,

Dengeyi dengesizden öğrendim
Aklı, akıllı geçinenden
Aşkla gülebilmeyi de senden...

Yere basmayı uçandan öğrendim
Tatlı dili, kem dilliden

Bak beğendin mi eserini
Sen çıkınca ne kaldı benden geri
Arada hıçkırıkların böldüğü
Koskaca bir sessizliğin inleme sesleri...

Kendi çıkmazlarında kaybettin sevgiyi

Haziran küllerimi savurdu
Her zerrem yayıldı, aşkta kavruldu
Her gül yanakta, gamze oldu
Aşkım, aşkı bilen her gönüle merhem oldu...

Yandım, kavruldum, savruldum

Rüzgâr gibi gelip geçtin yanımdan
Selam-sabah, bir merhaba yok muydu?
Halbuki ben aylarımı vermişim
Borçlu sendin, alacağım yok muydu?

Neden geldin böyle görmezden beni