İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

Vardı karanlığa gece, ağladı sevdalı gözler
Düşler kadınlardan üryan şehvet sarmış odaları
Teselli vermiyor artık yalana karışmış sözler
Kalbin ortasında hicran öldürüyor sevdaları

Sorardın ya aşk ölürse ardından kim ağlayacak

Aklıma ne zaman sen düşsen
Derin bir nefes alırım
Ben ne zaman nefes alsam
Aklıma sen düşersin
Hep böyle devam eder bu durum
Nefes almadığım zamanlar

Ey oğul! Bu hayatın acımasız dişlisi
Kaptı mı bir yerinden mengene gibi sıkar
Gücü yoksa elinde çaresiz genç yaşlısı
Etrafa boş boş bakıp yaşadığından bıkar
Bu iş sırf seni değil gelir bizi de yakar

Kalpte aşkın dilde adın
Bir meçhule gideriz biz
Kavuşmak ise muradın
Kavuşursak biteriz biz

Belki biraz serseriyiz

Gönlümü dayamışım adını kazıdığım
Çınarın gölgesine dingin yürekle şimdi
Başım belada gülüm hasretle göbek bağım
Kördüğüm olmuş sana sabırla bekle şimdi
Aşka aşıklığına hasreti ekle şimdi

Yaprak ve ihtiyar–1

Kış sardı her tarafı
Soğuk fırtına ve ayaz
Etraf bembeyaz
Bir kocaman ağaç

Sis düştü memleketin geleceğine doğru
Tilkiler ve çakallar karanlıkta fink atar
Yem olur avcısına korunmasız her yavru
Umutsuzluk umudu tozu dumana katar

Hırsımdan çatlıyorum hırsız buldukça değer

Siyah karamsarlıkmış oysa ben huzur buldum
Kirpiklerle çevrili orman karası gözden
Siyah efkâr verirmiş oysa ben neşe doldum
Bakmaya doyulmayan esmer güzeli yüzden

Gönlüm coştukça coştu aşk denen fırtınadan

Yollar benim içimde bense ona köleyim
Bırakın gece gündüz yollara döküleyim
Döndükçe tekerlekler ömürden gider yıllar
Varmışsa bana ecel ben bu yolda öleyim

Yılların şoförüyüm, yollar benim çocuğum

Sanma ki ne bağ kalır ne de bağcı üzümsüz
Aşk ile gönüllere akmıyoruz. Sorun bu
Ne bizler çaresiziz ne sorunlar çözümsüz
Yarınlara umutla bakmıyoruz. Sorun bu

İnsanlığın erdemi sevgiyi unutmuşuz