İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

Aşkta matematik iflas etmiş,
Çalışmaz
İki kere iki dört etmiyor bak
Kurduğum formüllerin hepsi açmazlarda
Eşitsizlikler üzerine yormuşum kafamı
Olmuyor

Senin sevgine mazhar oldu bu yürek ilkin
Tüm sürgünler bu aşkın kalpte filizlenmesi
Adınla verilirken korkan yüreğe telkin
Bu yangın bu sevdanın koşulsuz izlenmesi

Bilirim ki bu sevda iflah olmaz, onulmaz

Şiirimle size vardım
Aslımı sevgiyle kardım
Her dostuma hatır sordum
Unutmayın dostlar beni

Sevgi saygı da yücelik

İki katlı ahşap ev içinde çocukluğum
Sağda dolgudan mutfak solda iki göz ahır
Önde büyükçe avlu canın çektikçe bağır
Aldığım terbiyeden çocukça tutukluğum

Üst katta iki oda önünde geniş salon

Hala odamın köşesinde durur oturduğun koltuk
Koltuk deyip de geçme... anıları çok derin
Rengi solmuş, biraz da yıpranmış ama kimin umurunda
Ben biliyorum ki o izler senin izlerin
Az önce kalkmışsın gibi hala sıcak minderin
Kokladım binlerce kez kokladım

Bu sevdanın bütün yükü omzumda
Hasretinden asudeyim yorgunum
Duygularım sere serpe manzumda
Düşlerimde yitik kaldım durgunum

Yaylalarda yanar nevruz ateşi

Bereketli topraklar üstünde koca şehir
Ve şehrin ortasından akıp giden bir nehir

Yeşilden dalga yapar esen seher yelleri
Sokaklarda dolaşır Miskire güzelleri

Ben aklımı saçlarının kızılına doladım
Yokluğumda okşasın akşam senin tenini
Ben adını sevdanın fazılına doladım
Tümcelerle örteyim o çıplak bedenini

Sen gittin ya sevgili yanmaz gönül ocağım

Gece basıp giderken umursamadı beni
Yusuf gibi kuyuda öylece kalakaldım
Her aşkta terk ediliş mezar kadar soğuktu
Zemheri ortasında öylece donakaldım

İnsansın insanlara güvenip sarılırsın

Ne bakışında buğu ne dudaklarında tat
Kalmadı mahzuniyet sen gittiğinden beri
Bir adın kaldı bende tüm yaptığına inat
Girmiyor senden esen hiçbir rüzgâr içeri

Sanki hiç okşanmamış akşam rengi saçların