Sabah namazının zamanı dardır.
Gecenin ardından gün doğuverir.
Sabahın müstesna bir anı vardır,
Mevlâ kısmetleri orda dağıtır.
Öğle vakti güneş tepeden bakar,
Mutluluk yaşamın içinde nüve,
Gönül istese de girmez her eve,
Kimine düz yoldur aşması kolay,
Kiminin hayatında hörgüçlü deve.
Baş başa kalınca coşar kaynarız,
Gül, güle bakmış gülmüş,
Bülbül, güle gelmiş sormuş.
Neden, biz ikimiz,
Hiç ayrı olamayız?
Ey Dünya! Ben mi faniyim, sen mi?
Sen alemde yıldızsın,
Ben yıldızda alem.
Senin yüce dağların varsa,
Benim de yüksek ideallerim var.
İnsanlar akıyor sanki sel gibi,
İnsanlar yabancı sanki el gibi,
İnsanlar solmuş bir gül gibi,
İşçinin memurun durumu bu.
Şehirler, umutsuz insanlar kenti,
Sen alınca bir kaç saat izin,
Uzaklaşınca güzel yüzün,
Bende başlıyor bir hüzün,
Sen yanımda olmayınca.
Konuşmak istemiyor canım,
Kıymaya yağ, pirince taş koymayı,
İnanın bana bu dünyada öğrendik,
Yetim hakkı yiyip, Devlet malı ile doymayı,
İnanın bana bu dünyada öğrendik,
Zengine her zaman köle olmayı,
Anam toprak, ben toprağın oğluyum,
Engel tanımam aşa aşa gelirim.
Geçmişime gönülden bağlıyım,
Bir gel dese koşa koşa gelirim.
Yıllardır otağımı toprağa serdim,
Bu dünyada her şey emek,
Her bedende bir can demek,
Huzur için dostluk gerek,
Her işin bir ırıbı var,
İşin ehli olmak gerek.
Engelli patikaların, parlak yıldızı,
Kır küheylânın çifte sallar arada,
Dönüşün muhteşem, gidişin kırmızı,
İsmin dilden düşmez hep ilk sırada.
Değişmez lehçesiyle eski kılavuz,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!