Hümeyra Gün Şiirleri - Şair Hümeyra Gün

Mazlumların ahında
Çocukların gözyaşında
Azalırken insan
"Kalbim, diyorum.
Nefes al. Öleceksin! "
*

bir pınardım ben
kirli sulara karışmayan
kendi şarkısını mırıldanan
bir pınar...
bazen kuşlar konardı ezgilerime
bazen rüzgar karışırdı sesime

Bütün gece mırıl mırıl
ninni söyledi yağmur.
Yağmur annemin diliydi
çocukluğumla avutan.
Yağmur annemin eliydi
saçlarımda dolaşan.

oturmuşum bir göl kıyısına
su durgun, ben durgun
göle inat, bana inat
kurbağalar birbirine vurgun...
*
gökyüzü geçiyor üstümden

Doğan hergün;
El değmemiş bir sabah getirir bize.

Hatalarından ders al,
yeni güne acılar yazma.
Büsbütün de umutsuz olma.

Unutma diye başladı: her şey senin için yaratıldı ama dikkat et sen her şey değilsin.
Dünya boyun eğicidir ama sen zalim efendi değilsin.
Yeterli sayıyorsun kendini kendine. Oysa hiç yeterli değilsin. Muhtaçsın, ihtiyaçsız değilsin.
Her şey senin elinde doğru, ama amirliğe kalkışma. Bil ki kalıcı değil geçicisin, sahip değil misafirsin. Sabit değil iğretisin.
Her ne var ki sende, ödünçtür, senin sanma. ŞIMARMA...

Çılgın atlar
geçiyor zamandan
ağızlarında köpük
toynaklarında kıvılcım
titriyor yer gök...
*

Kötülük varsa iyilik var.
Savaş varsa barış var.
Ölüm varsa yaşam var.
Umut koşarak geldi.
Şıngır mıngır çocuk sesiyle.
Ben de varım,dedi. Unutma!

Bir çocuk olsam yeniden.
Anamın dizinde uyusam.
Rüyamda kuşların peşine takılıp gitsem.
Bütün savaş çocuklarını yanımda götürsem.

Dağlar tepeler aşsak.

Bir nergis kokusu düştü günüme.
Nasıl da özlediğim...
Baktım,
boynunu uzatmış bahçemde bir dal nergis.
Hem de dimdik,mağrur.
Eğilmemiş ne rüzgara,ne de yağmura.