Hoşça kal Çocukluğum Şiiri - Aslan Güler

kapatıyorum gözlerimi
kapatıyorum sımsıkı..
hayallere dalıyorum sonra
hızlı adımlarla ta çocukluğuma gidiyorum bazen
ve kapının önünde bir koşturmaca başlıyor birden
körebe oynuyoruz arkadaşlarla akşamın bir vakti
sonra,
annemin o güzel sesi yankılanıyor kulaklarımda
akşam ezanı okundu oğlum hadi artık gir içeri..
...
zaman,
deli bir fırtına
alıp götürüyor sanki
birer..
birer..
hayatın bütün güzelliklerini..
...
daha dün gibi hatırlıyorum oysa;
annem vardı bir zamanlar yanımda
yaşmağı,
el oyası yemenisi,
dilinde hiç eksik etmediği duası
ve ağlamaya her an hazır gözleriyle,
kimi bir bulut gibi,
kimi yağmur gibi,
kimi toprak gibi annem..
...
nasırlı elleriyle
her akşam eve ekmek getiren
babam vardı sonra
sırtında,
kendisiyle birlikte sekiz can taşıyan
öpülesi elleri
alnının teri kadar mübarek babam..
...
hepsi eski siyah beyaz fotoğraflarda,
yada bazen
gülümseyerek uyandığımız rüyalarımızda kaldı şimdi
...
evet,
ne tekir kaldı şimdi o günlerden
ne karabaş
ne de yan komşumuz Melahat teyzenin minicik ördekleri geriye
...
Ankara’nın ortasında bir mahalleydi bizimkisi
sokaklarında devamlı çoluk çocuk sesleri
tıpkı ötekiler gibi
tek farkı bizim mahallenin adı yıldız..
ismini sanki,
üstünde taşıdığı sayısız yıldızdan almıştı
evet,
o zamanlar gökyüzünün; isimler takılan
ansızın kaydığı zaman dilekler tutulan yıldızları vardı
...
pencerelerimizde kırmızı karanfiller
bahçemizde dut ağacı
sonra erik ve kiraz
baharın geldiğini hatırlatan çiçeklerimiz, ağaçlarımız vardı
toprak kokardı o zamanlar ve her yağmur sonrası
o zamanlar rengarenk gökkuşakları vardı..
...
şimdiki çocuklara acıyarak bakıyorum birazda bu yüzden
mesela hiç biri öğrenemeyecek çelik çomak oynamayı
ip atlamayı
tornet kaymayı
uzun eşeği
...
hiç bir zaman göremeyecek
gökyüzünü rengarenk kaplayan uçurtmaları
bir apartmanın teras katında beslenen
takla güvercinlerini
...
ve hiç biri tadamayacak
mahalle aralarında yapılan bisiklet yarışlarını
yüksek yüksek kavak ağaçlarına tırmanırken
yaşanan o heyecanı
misket oynarken baştan vurup ta diğer çocukları kızdırmayı
...
evet,
evet sanki her şey
ipi kopan bir uçurtma gibi
çok uzaklara kaçmış simdi
...
birazdan yine güneş doğacak
kalkacak insanlar uykulu gözleriyle,
yeni bir bir keşmekeşe başlamak için yataklarından
hızlı adımlarla çıkacaklar evlerinden,
kahvaltı masasına uğramadan
sonra,
yine trafik..
yine yollar arabalarda dolacak
ve yeniden başlayacak bir koşturmaca
artık gitmeliyim bende,
şimdilik hoşça kal çocukluğum..
...
(2006,ist)