Hoşça Kal Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Nasıl, nerede, ne şekilde başladığının bir önemi yoktu aslında.
Var mıydın, yoksa ben mi seni varsaydım?

Ne tam sevebildim,
ne de unutabildim.
Bir “hoşça kal” kadar soğuk bir cümleyi dudaklarıma sürdüm ama
gidemedim.

Sen belki hiç tam gelmedin,
ama ben çoktan geldim.
Her bakışta inandım sana,
her susuşta biraz daha kırıldım.
Ve kırıklarım yüreğine batmasın diye çırpınıp durdum.
Bazen kanatlarımı sertçe yere vurdum,
bazen yerle bir oldum.
Bazen de sular bastı gözlerimi.
Yani ne tamamlanabildim,
ne de yarım kaldım.

Olmayan bir sevgiydi omuzlarımda taşıdığım,
varmışsın gibi sevdim.
Kendi içimde büyüttüm seni,
senin hiç bilmediğin bir yerimde.

En özel bildim seni,
ama sen kör, sağır ve dilsiz çıktın.
Alıp ceketi giderken benden,
kalbin buz gibi, ellerinse soluktu.
Yaşam destek ünitesindeydi artık sevgi:
Bir fiş, iki saniye...
Sonra derin bir sessizlik.

Gitmedin benden,
gidemedin.
Bitmedin,
bitemedin.
Geçmedin,
geçemedin.
Var mıydın, yok muydun?
Yoksa ben mi yaşatmaya çalıştım içimde
beyin ölümü gerçekleşmiş bir sevdayı?

Zaman geçti, insanlar geldi ve gitti,
ama bir yanım hep senle kaldı.
Belirsiz bir sokakta kaybettim kendimi,
adını koyamadığım bir vedada çaresiz kaldım.

Bulmaca çözmeyi severdim,
ama bir seni çözemedim.
Şimdi sessiz harflerle karşımdasın:
Git desem, kıyamıyorum.
Gel desem, kavuşamıyorum.
Dilim naçar, dudaklarım lebsiz.
Ve hiç anlayamadım:
Var mıydın, yoksa ben mi var ettim seni?

En çok da bu bilinmezlik yordu beni:
Hiç olmayan bir şeydin.
Hiç başlamayan,
hiç bitmeyen…
Beynim sende hep hata verdi.

Şimdi sana “git” derken dilim titriyor.
“Bitti” derken dudaklarım,
sen yine gitmiyorsun.
Ve ben seni bu günde bitiremiyorum.

Dur be kalbim, dur artık…
Yeter.
Dayanamıyorum.
03.07.2025 14:15