Hikayenin Sonu Şiiri - Gül Kabacaoğlu

Hikâyenin sonu belli,
Ama bazen yanılmayı ölesiye istiyor insan.
Tuttuğun bir dileğin ardından gelen bir yabancı,
Bilmiyorsun ki; aslında o da bir yalancı.
Tecrübesiz kalbine mi,
Yoksa karşındakine mi sitemin çözemiyorsun.
En çok da içindeki çocuk küsüyor,
Onu sarmak istiyorsun sımsıkı,
Korumak kollamak için o kadar çok duvar örüyorsun ki kalbine;
Zamanla oluşan o surlar oluyor tek gerçeğin.
“Ben ol da gör” dediğin ruhun görünmez oluyor,
Ulaşılmak istersen ulaşabilecekleri bir kaleden bakıyorsun dünyaya.
Umut, şeytanın oyuncağı,
İçindeki çocuğa göz kırpıyor bazen,
Olağanca saflığınla koşuyorsun peşinden,
Sonra bir bakmışsın ki;
Surlarının dışında bir girdapta boğuluyorsun.
Okyanus göz yaşların,
Ve hikâyeyi yalnızca sen biliyorsun.
Çünkü herkes bakar,
Ama yalnızca görmelerine müsaade ettiğin kadarını görürler.
İnsanın alacası içindedir,
Ve yalnızca saf kalpler gerçeği hissederler.
Hikâyenin sonu belli,
Ama bazen yanılmayı ölesiye istiyor insan.