Hey Hayat Şiiri - Esel Arslan

Çekincesiz düşlerde yüzdürülen sevdalar;
Güftesiz söylenen bestelerde bile çarpılmak,
Söylenemeyenleri söyleyebilmek açmazlarında,
Virane kayıkhanelere çekilen çürük sandal misali.

Gönül kurcalamalarında küreksiz, yelkensiz, yüreksiz,
Kaidesi, duruşu bozulmuş bir yıkık heykel gibiyim,
Sorgulayan bakışlarının altında perişanlığım cevapsız,
Bilmezsin neler çekerim gün ortasında, gece yarısında.

Git geller koşuşturmacasında oynayan adam benim,
Tavrın belli duruşun belli söylemin belli senin,
Ötesi yok, adam ben seni sevdim dedin.

Hala trapezci gibi iplerdeyim oysa ben,
Üçlü parendeler deneyen bir acemi çaylak,
Galiba bitmeyecek bu oyun,
Ben aşağı düşmeden.

Yok oldu dünün asi çocuğu,
Ya içimde ki deli dolu şımarık,
İç çatışmalarımın dövüşken hırpalamalarında,
Yenik düştüm galiba.

Vuruştukça içimdeki azap savaşçıları,
Yıkılıyorum kirpiklerinin muhteşem gölgesine,
Koşup sığınıyorum sevgi dolu sinene.

Senin gözlerin yeşil, istersen yeşil bakarsın hayata,
Bense denizleri unutmuş çöp karıştıran,
Tüyleri kirlenmiş kör gözlü martı,
Pencerende sevgi dilenen kuş.

Doymamışlığım karnımın açlığı değildi,
Bunu senden başkası bilemedi,
Ruhumun oynaşmaları içinde sevgi yüklemeleriydi,
Tek istediğim,
Ve bunu sen başardın.

Her seni seviyorum deyişin alev alev yaktı içimi,
Ruhumun karlarını eritti, coşkun sellere dönüştüm,
Suçun yok senin, suçlama kendini sevgilim,
Bitmeyen hesaplaşmalarımın, huysuzluklarımın,
Kime neye bilinmez isyanlarımın sebepsizliğindeyim.

Bundandır dinmeyen fırtınalarım, çelişkilerim,
Bunalımlar içinde bocalamak sanki kaderim,
Sevmeyi ve sevilmeyi becermeye çalışırken,
Ortasında kalıveriyorum açmazların.

Bir kör dövüşteyim yel değirmenleriyle,
Üstelik şovalye de değilim,
Sanki seslenecek bir gün içimden bir ses,
Kaçıp gitmek için,
Hey hayat atımı getir.

Esel Arslan
2006- Ankara