Hazan Şiiri - Mecit Aktürk

Bir başka sert esti bu sene hazan
Meşeyi, çınarı sökerek gitti.
Bazen fırtınaydı, boraydı bazen
Sîneye efkârı dökerek gitti.

Emir bu! Bakmadı yaşlıya, gence
Ne tehir ederek ne bir an önce
Sırada kim varsa takarak kanca
Nice canı tenden çekerek gitti.

Tayinler çıkınca toprak zemine
Çekti bedenleri bir bir serine
Hassas gönüllerde hayli derine
Elemi, özlemi ekerek gitti.

Ne kulun nazı da ne hatrı yazın
Bir vedâya dahi vermedi izin
Bırakıp ardında derin bir hüzün
Kasvet olup kalbe çökerek gitti.

Çok yağmur görmüştük, çok ıslanmıştık
Bu kez de az yağar, diner sanmıştık
Ecelin adını dostça anmıştık
Sel oldu, şimşekler çakarak gitti.

Kolay mı ayrılık ahbaptan, yardan
Firakın sızısı tarifsiz hardan
Daveti gösterip her boş mezardan
"Gir!" deyip, boyunlar bükerek gitti.

Omuzlar pek zayıf, taşınmıyor yük
Yekûna bakınca kayıp çok büyük
Yürekler târumâr, ışıklar sönük
Ağlattı, inletti; yakarak gitti.