Hayatı Sevmiyorum Şiiri - Ediz Karaoğlu

Hayatı sevmiyorum,
Belki de yaşamayı bilmediğimden,
Geceleri, yani sabaha karşı,
Zorunlu olarak sızarak uyumayı,
Sabahları, yani öğlen olduğunda uyanmalarımı,
Ve gözlerimin feryâtlarına bir türlü çözüm bulamamayı sevmiyorum.
Kendimi sevmiyorum,
Ve kendimi kendim eden bazı pis huylarımı,
Sokakları çoğu zaman yalnız arşınlamayı,
Arada sırada içime çektiğim bir adet sigarayı,
Bir şeyler medet ettiğim bir kadeh şarabı,
Aslında hiç sevmiyorum...
Bir çocuk var aslında içimde büyüttüğüm,
Ve yıllardır hep aynı yaşta olan,
O çocuğu sevmiyorum,
Bir okla yaralanmış kalbim,
Kalbimi sevmiyorum,
Ve kalbimin beni çektiği kişileri...
Eski bir fotoğraftaki bulduğum anıları,
Evet, evet anıları sevmiyorum,
Çünkü hep birkaç damla gözyaşı var sonunda,
Ağlamayı sevmiyorum,
Ve beni ağlatanları,
Ben kimseyi ağlatmadım ki,
Ağlatmayı sevmiyorum.
Sıktığım parfümleri, giydiğim elbiseleri,
Yüzümdeki siyahlıkları sevmiyorum,
Saçımı, gözümü, kulağımı, burnumu,
Yıllardır veremediğim kilolarımı sevmiyorum.
Ellerimi uzattığımda hep boş dönmesini,
O da bir şey değil,
Aldatılmayı hiç sevmiyorum,
Ve adam yerine konulmamayı,
Karşımda ağlayan bebekleri,
Ve bir tokat gibi patlayan son sözcükleri,
Sevmiyorum, onun içindir ki,
Hiçbir zaman son sözü söyleyen ben olmadım.
Gözyaşlarını sevmiyorum,
Ama sırf mutlu görünmek için attığım kahkahaları,
Hiç sevmiyorum...