Hayat Böyle miydi Şiiri - Hakan Gümüş

Hayat bir sabaha uyanmak mıydı sadece,
yoksa her uyanışta kaybettiklerini yeniden hatırlamak mıydı?
Bir pencere kenarında dalıp gitmek aramak değil miydi kendini,
ya da bir şarkıda geçmişi duyup içinden sessizce ağlamak?
Kendine bile itiraf edemediğin hislerle doluyken içi,
gülmek bir savunma biçimi değil miydi aslında?
Güldüğün her karede içten içe ağladığını gizlemek kolay mıydı,
yoksa en büyük yalanı kendine mi söylüyordun "iyiyim" diyerek?
Herkes yükünü taşırken sessizce, senin yıkılmaya hakkın yok muydu,
yoksa gerçekten güçlü olmak susmakla mı ölçülürdü?
Sevdiğin en çok canını yaktığında, hâlâ affetmek zorunda mıydın,
yoksa gitmek de bir cesaret göstergesi değil miydi?
Sevmek, kendinden vazgeçmek miydi hep,
yoksa en baştan beri kendini unuttuğunu mu fark edememiştin?
Bir yabancının gülümsemesinde huzur aramak tuhaf mıydı,
yoksa en tanıdık yüzler bile yabancılaştığında mı başlardı yalnızlık?
Kalbinin en kırık yerinden güneş sızıyorsa hâlâ,
acı çekmek büyümek değil miydi zaten?
Çocukken kurduğun hayallere şimdi acıyla bakmak ne garip değil mi,
sahi, ne zaman vazgeçtik hayal kurmaktan?
Umut dediğimiz şey, kırılmışken bile yeniden inanmak değil miydi,
yoksa ihtimallere tutunmak sadece bir kaçış mıydı?
Güzellik hep dışarda aranırdı ya hani,
belki de en çok acının içindeydi fark edemedik mi?
İçinde fırtına varken sessiz kalmak zorunda kalmak ağır değil miydi,
hele ki herkes seni gülerken gördüğünde?
Bir bakışta anlaşılmayı beklemek saçma mıydı,
yoksa anlaşılmak zaten en derin arzularımızdan biri değil miydi?
Kimse görmese bile kendi omzunda ağlamak,
aslında gerçek gücün ta kendisi değil miydi?
Sonbaharda savrulan bir yaprak gibi hissetmek bazen,
ne zaman bu kadar uzaklaştık kendimizden?
Zamanı tutamayıp pişmanlıklarla boğulmak yaşamak mıydı gerçekten,
yoksa yaşarken fark edemediğimiz şeyin ta kendisi mi hayattı?
Geç kaldığını sandığın an bile hâlâ bir umut taşıyorsa,
belki de en büyük mucize, hâlâ burada olabilmek değil miydi?