Devlet gibi kadındı,
Boynuma bıraktığı ruj izi
Ve ağır vebal
Resmi kurumların kaşesinden farksızdı...
Memleketimin manolyaları eğdi başını,
Kadrajlara sığmadı hiçbir hüznüm,
Plastik gülüşlere kandım,
Ben seni severken
Hiç dublör kullanmadım...
Yaralara yamalandım,
Biz; aynı yağmurun altından ıslanan iki farklı şiirdik.
Ben aşk,sen aşk...
Ne zaman okumaya kalksak birbirimizi,
Gözlerimizi, sel alır bir akarsuyun yatağına bırakırdı.
Islanırdık..
Islıklanırdık,
Sensizliğin hüküm sürdüğü
Bir şiirin içine attılar beni..
Oysa karnemde hiç kırık yoktu,
Seni sevmeye çalışırken,
İnce belli bir hüznü hak etmedim...
Öyle bir yalnızlığın ortasındayım ki,
Hangi yöne gitsem kimsesizlik.
Hangi tarafa baksam sensizlik.
Gökyüzü yok
Yeryüzü yok
Ellerin yok
Çocukluğumun hayalisin, affet...
Ben seni ne zaman düşünsem, baba olmak istiyorum...
Yani diyorum ki; sen ne zaman düşsen aklımın merkezine dünya bana çok iyi davranıyor. Otobüs terminalleri, tren istasyonları, havalimanları cennetin bahçesinde yer ediniyor kendine. Bütün şarkıların annesi oluyorsun, en çokta nostaljik seviyorum seni çünkü çok eskitiyorsun beni öperken, daha çok benimsiyorum, bencil olmayı bu yüzden seviyorum...
Aynı yastığa baş koyduğumuzu düşünüyorum bazen, Allah buna izin vermiyor. Kesiyor hemen elektiriğimi. Seninle karanlıkta sevişmek zorunda kalıyorum, mahallenin delisi kadar hırslı, Karadeniz kadar hırçın, Yeşilçam kadar komik ve yeni doğmuş günahsız bir bebek kadar masum öpüyorum teninin her sokağını...
Üstüne hiç yakışmıyordu özlem kelimesi,
Ceketini omzuna asıp, kapımı sakat bıraktığın da anladım,
Beni koşarcasına terk ettiğini,
Lütfen,dur!
Kokun elim de kaldı...
Tenin sağ olsun...
Her gece günahını boynuma devirdiğim
Bir kadeh rakı beyazlığına denk,
Annesini kaybetmiş
Çıplak ayaklı bir çocuktur
Yalnızlığım..
Kimliğini kaybetmiş bir geceyi
Sorguya çekemeyiz,
Üstelik gökyüzü astarını
Usturaya vurmuş,
İkimiz de kirliyiz artık...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!