Romantizm,
Bilgelikti,yiğitlikti…
Dürüstlüktü,mertlikti…
Romantizm,
Jan Dark’dı,Eyyûbîydi…
Anamın ninnilerindeki dize,
Sen,kuzeyin yetimisin...
Çok zaman geçti,
Buzdan tünellerde uyuyup,
Ren geyiklerine bindiğin,
Kışlardan bu yana...
Bir tahta atın vardı...
Emeklemeye başlayanda,
Koyun,kuzu sırtına tırmanan balaların,
Alplerin ili değildi yalnızca o yurt…
Demir elli,
Güreş tutan hatunların,
Zaman ötesi hemcinsleriyle sarmaladıkları yerdi,
Demir hilâllerden süzülen,
Ay ışığı kıvılcımlara…
Burunlardan püsküren,
Kutsal soluklara…
At sırtında yay gerenlere,
Ant içildi son kitapta…
Üşüdün mü,
İçin mi katıldı senin de?
İç Asya’dan bu yana,
Atıma yoldaş,
Alın yazıma mavi sayvan,
Toprağımın ipek şalı,
Yırmanların,
Dizelerinin uçurur çocuklar kırlarda…
Her bir şiiri umutla,kahkahayla,
Mutluluk rüzgârıyla şişirir,
Salarlar uzaya…
Hayâlleri dümen başında…
Kurt tüyünü muska bilir asarız,
Dâvâ uğruna,
Kıldan ince boyunlarımıza…
Kaf Dağının ötesinden,
Süt denizinden kopar gelir,
Atlarımız…
Bir orta çağ cinneti geçirilmedi mi,
Zihinlerde…
“Yakalım,
Yakalım! ...” haykırışları eşliğinde…
Ve sanki zavallı bir cadı,
Ellerde götürülmedi mi,
Sevinçler süzüldü,
Son kez…
At kılından örme,
Süzeklerden…
“Gezer Han”lar misâli aşmak için,
Dağlardan,derelerden;
Sıyrılıp,
Kireç yüzlü duvarların kollarından,
Fethettik kırları…
Yeşil bir denizde yüzdü,
Gölgesinde oturduğumuz,
Kayın dalları…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!