Suskun Çürüme Şiiri - Mehmet Tevfik Eltas

Her köşeye sinmiş, suskundandır çürüme
İnsanım yerlerde, ahlaktandır erime
Kaldırımlar konuşmaz, duvarlarda sağır
Bir avuç hakikat, bin yalandan da ağır.

Vicdanlar pas tutmuş, kalpler belli kilitli
Gülüşler sahte olmuş, samimiyet bitli
Sözler cilalı, parlak; içi boş ve çekimli
Hakikat nerede? Sahipsizsin yitikli.

Yüzüne tükürsen, gül sanılır yeni çağ
Her yanlış doğrunun üstünde bir kaymak yağ
Mazlumdan çıkan ahh feryat belki arşa dağ
Zalimin nutku söyler: “Fakir ölmez ki, sağ!”

Kaybolan bir izzet, söze olduk müptela
Ayrı mevsim oturan başımızdaki bela
Yalnızlıktan ölene hergün gelen sela
Sazımın telleri ağıt söyler essela

Özünde saklı tutan unutur mu belki
Hürriyetin zinciri güvercine yelki
Belki bugün; yakın, belki de yarından yakın
Geceden doğan şafak umutlara sanki

Uyanan vicdanın yeşeren toprağı var
Şafak atar, tan yeri hakikatler doğar
Yalnızlıktır haps olan, ateşinde olsun kar
Ayrılıklar olmasın yaşanmasın böyle nar