Gururuyum Ben Şairin Şiiri - Kasım Kobakçı

Gururuyum ben şairin,
    kahkahalarla dolup taşan,
Öğretmediler bana hiç,
    gözyaşı dökmeyi.
İlgilenmen yeter,
    kederli yüzümle sadece,
Aktarırım hep,
    yaşadıklarımı hüzünle,
İçimi yakar,
    keskin bir bıçak acısı gibi,
Yaralar karşımda,
    durur öylece.
*
Nasıl bir şeydir mutluluk,
    ben bilmem,
Alışamadan sevgiye,
    geçti bu koca ömrüm.
Kaçıp gider uzaklara,
    böyle ortamlardan gözlerim,
Geride kalan günleri hep,
    çokça düşünürüm.
Sarmış ışıklar,
    aydınlık sadece içim,
Değilim karanlık,
    aydınlık benim.
*
Hatırladıkça kederleri,
    bitmez içimde,
Ne çok çabalarım ben,
    özlemler içinde.
Usulca hazırlanıp,
    yerler döner cehenneme,
Hatırlarım net,
    en soğuk rüzgarların doğuşunu.
Çabalar durur benliğim,
    ateş almaya yine de,
Bir umut ararım ,
    cennetler içinde.
*
O aşırı sevinç sandığın,
    yerlerin neşesi,
Tasarlar benliğim,
    üzüntüyle neşesizliği,
Sarar içimi derinden,
    birdenbire bir ürperti.
Çok üzülürüm,
    bu duruma her zaman.
Şiirlerimde devam eder,
    binlerce yıl boyunca bu hüzün,
Benliğim ise,
    yollarda verir can.
*
Bir hayalet gibi,
    sadece zamansız,
Uğrarsa bu an,
    gözlerine eğer ansız.
Alaya alma sakın,
    neşeli şairini,
Alay etme sadece,
    zamanın zincirine vurup.
Öylece benliğim,
    güler kendi hiçliğine,
Gülmesin öyleyse,
    artık hüzün.