Gün Batımı Bir Kızıllık Yokluğun

Üşüdükçe nefesine sarıldığım
Kayboldukça adresine koştuğum
Görkemli saraylarında coştuğum
Bütün anlamsızlıklara seni yorduğum
Ve tüm kalabalıkları seninle geçtiğim
Sırlı bir yolculuk öyküsüydün sen

Ertelenmiş, belki de hiç gidilmemiş düşlerimiz vardı
Gözlerime dalıp onlarca maviyi çıkarırdın derinliğimden
Gün batımı bir kızıllık olurdu gün ellerinde an biterken
Ezberi zor bütün şarkılar dilimde pelesenk olurdu
Çocuklar gibi dolaşırdım içinin sahte odalarını
Zehirli sözlerine kapılıp gittiğim eski günlerde

Şimdi kırıp senli anıların camdan kavanozunu
Süpürüyorum sana dair bütün yaşanmışlıkları
Pişmanlığın ertesinde yeni bir gün penceremde
Zencefil yanığı yüreğime yeni mutluluklar sürerek
Gönlümün çatlamış duvarlarını sabırla sıvıyorum
Ardıma bakmadan, tüm yaşanmışlıkları sana bırakıyorum

Pişmanlık yorgun kuşlara yem vermekmiş, öğrendim
‘Avutulmuş çocuklar çoktan sustu,
Bir ben kaldım tenhasında gecenin
Sensiz gelen sabaha günaydın’ diyor tüm şarkılar
Çıkarıp attım anılardan seni, karıştım kalabalığa
Kilitledim seni vefasız, beni kırdığın o camdan kavanozlara

Şunu bil ki, ölmemişsem gözyaşlarımın kıyametinde
Yürümüşsen buncadır sensizliğin kaldırımlarında
Bütün elvedalara yüce sabrımla haykırmışsam
Güneşin yeniden doğduğu yerleredir yolculuğum
Sana dair unutuluşların saraylarında ölmek vaktidir

Sustu seni anlatan şarkılar, yüreğimin intizarını çalıyor radyolar
Gönlüm çok hıçkırdı, sesimin çığlığını uzaklara taşıdı rüzgârlar
Çok vurdu yalnızlık yüreğimi, avutmuyor ruhumu artık masallar
Nice karanlık gecelerde kahredici hayalinle uyumaya çalıştım
Sıfatın bitti, kimliğin yitti, vefasızlığın derin bir uçurummuş
Kırık yüreğimi onarıyor Eylül’e dair eskimeyen bütün şarkılar