Gülüşünde başliyordu mevsimler

Sen,
Bir kelimenin telaffuzuydun içimde,
Hecesi aşktan,
Anlamı sonsuzluktan yapılmış.
Sana bakmak,
Bir evrenin gözbebeklerinde kaybolmak gibiydi.
Ve ben,
Gözlerinde kendimi unutarak buldum seni.

Seninle olmak,
Zamana karşı işlenmiş bir suçtu belki…
Çünkü seninle geçen her an
Bütün saatlerin inkârıydı.
Senin yanındayken
Ne geçmiş vardı ne gelecek.
Sadece “şimdi”
Ve o şimdi, cennet gibi kokuyordu.

Bir gülüşünde başlıyordu bütün mevsimler,
Ve omzuna düşen saç telinle,
Yeniden yeşeriyordu kuruyan dallar içimde.
Senin tenin,
Bir yemin kadar kutsaldı.
Sana dokunmak,
Sonsuz bir huzura uyanmaktı.

Ben seni,
Korkmadan, eksiltmeden,
Ve asla bölmeden sevdim.
Sana sarılmak;
İçimdeki bütün boşlukların dolmasıydı.
Ve ben
Hayatımda ilk kez,
Bir insanın teninde değil,
Ruhunda nefes aldım.

Seninle konuşmak
Bir şiiri ezberlemeden okuyabilmek gibiydi.
Sözcükler zaten senin yüzündeydi.
Sesin,
Bütün dertlerin üstünü örten bir örtüydü.
Adını anmak bile
Bir dua gibi temizlerdi içimi.

Göz göze geldiğimiz o ilk gün
Zaman durmuştu…
Ve ben hâlâ
O duraksayan ânın içinde yaşıyorum.

Seninle uyumak…
Bir başka aleme geçmekti sanki.
Gözlerim kapanırken,
Rüyalar değil sen dolardın uykuma.
Ve sabah uyanmak,
Senin nefesinle başlardı güne.

Hiçbir şey istemedim senden,
Çünkü senin varlığın
Zaten her dileğimin cevabıydı.
Ne bir söz,
Ne bir vaat…
Sadece kal dedim içimden
Ve kaldın.
Çünkü biz zaten birbirimizin içindeydik.

Ben seni
Düşünmeden sevdim.
Aklım değil, kalbim değil,
Ruhum seçti seni.
Ve o yüzden
Bu aşk; zamanın, mantığın, dünyanın ötesinde.

Sen benim
Ne ilkim, ne sonumsun.
Sen benim sonsuzumsun.
Ve ben,
Seni sevmekle tamamlandım.