Yalnız geldim dünyaya, annem tuttu elimden…
Yalnız mı gideceğim? Yâr tınmaz emelimden!
Aşkı arayıp durur âhvâlince her kişi!
Buldum deyip coşmalı bir hanımda er kişi…
Gözlerinde gördüğüm alemlerin resmini,
Çizmek istesem bile çizemem ki nazlı yâr!
Aşk sarhoşu dilimden düşürmezken ismini,
Yaz deseler de bana, yazamam ki nazlı yâr!
Mısralarım yorulmuş, ilhamlarım âheste,
Gönül Yedi Tepe’nin düşüyle Ankara’da,
Âvâre gezinirken, sıra dağlar arada…
Ayaz ayaz titrerken bahara hasret kışlar,
Bilmez misin nazlı yâr yokluğun bende kışlar?
Tıngır mıngır yürüyen tren penceresinden,
Karanlığa dalarım, geçip cenderesinden…
Rayların musikisi kucaklarken geceyi,
Zaman yine düğümler çözdüğüm bilmeceyi…
İstanbul’un hasreti, kalemime şân verir,
Eyüp’teki ezanlar hayalime cân verir…
Gül açar zemheride, poyrazlar meltem olur,
Şadırvanlar ağlaşır, mermerler tarih solur…
İnsanoğlu hayatta bir defa severmiş yâr,
Bir ömür aynı aşkla olunurmuş ihtiyâr…
Gerisi kapılmaktan, aldanmaktan çok değil;
Gönül hakiki yâre sâdâkatle bahtiyâr!
Namlunun kurşundan boşandığı gün,
Karanfiller ağlar mı?
Kördüğüm olurken bu şehrin sokakları,
Her köşe başında beni mi beklerler?
Geceden kalma korkularımı gizlerken,
Yakası kalkık ceketimin, yakamoz düğmelerinde;
Fanilikler âlemi faniyi yorgun kılar,
Mânâda filizlenir, maddeyi sürgün kılar…
Dizgin ile tanışır nice hoyrat yılkılar!
Bu eşkıya kederin sanma vâdesi dolmaz…
Bilmiyorsan da öğren, gönül bu mağlup olmaz!
Bin bir derd ile geçip giderken bekârlığım,
Bir başına kalmaktan sıkıldığım demlerde…
Tâ içimi sızlatır sevdâda sakarlığım,
Yudum yudum gam içip yıkıldığım demlerde…
Gece gündüz karışır mevsimler kifâyetsiz,
Yarını düşünmekten bugüne kanmaz oldum!
Bülbüllüğüm rivâyet, güle aldanmaz oldum…
İlkbaharın neşesi sıyrıldı sözlerimden,
Lâlelere darıldım, aşka inanmaz oldum…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!