ve nenemin başucundayım
bir nefesinde hayat;
diğerinde ölüm
sade ikimiz varız bu alemde
rengi gri
eski zamana denk;
ve 'oğlum' diyor sade
..
ilk aşk
yağmurlu bir mart sabahı karşılatık
pembe kazağı
gri pantolonu vardı
mevsim bahardı
gençtik
aşık olmak için
..
okul bahçesinde bir çiçek
ismini bilmediğim bir çiçek
basket sahasının dışında
masmavi bir çiçek
bitmiş duvarın dibinde
nasılda bakıyor isyancı gibi
dışlamışlar arasından onu
..
Çiselerken yağmur
O gri bulutların arasında
Bir güneş parlar.
İşte o zaman
Bir ümit düşer yüreğime
'' Sanki
Damlaların arasında bir yerde
..
Kalıcı mı gidici mi belli değil esmer bulutlar
Motif mi gerçek mi belirsiz
Sokağın grileşen tenhasında
Binalar insanların kibiriyle yüksek
Siluetler riyakar kaldırımlar hayasız
Ustaca saklandıklarını düşünerek bu grilikte
..
erguvânî bir asalet kuşanırken gökyüzü
gri bir gaflet tutukluyor ömrümü
usulca vazgeçiyorum sırtımı kollamaktan
kurşûnî yağmurların ritmince yürüyerek
ardına sığınıyorum hedef tahtasının
celladımın elinde parıldayan kılıçtan
..
Arsız, savurgan ve yalancı sen...
Sivri, inatçı ve kinci ben...
Önümüzde;
Karmaşık, çapulcu ve trajik aşkımız.
Şiir olsa!
Bu şiirler kitaplara sığmaz.
Noktasız ve virgülsüz,
..
Karlar üşüşür düşlerime
Üşürüm.
Yıldızlar yağar saçlarıma
Gecenin zifir karanlığında
Uzanırım olmayan yarın ellerine
Gri, sisli bulutların ardında
Kaf dağı mı uzak, yar mı
..
Yok mu bir çıkış yolu, dibe mi vurdum?
İki ucu olan o pis değneğin ortasında mıyım yoksa?
Tüm renkler gri şimdi gözümde, mutluluk, umut unuttum bu duyguları.
Hak etmiş miydim yoksa söz mü dinlememiştim?
Küçük bir çocuğum şimdi en sevdiği o oyuncağı elinden alınan.
Gidecek yer kalmadı, başvurulacak çare yok.
Terk edişlerin dönüşü, ümitlerin söndüğü yerdeyim, elveda sevdiceğim…
..
Batan günün kızıllığında,
Sana olan sevgimi anımsadım.
Karaltı halindeki martının kanadıyla
Sızlayan kalbimin gözyaşlarını kuruladım.
Ufukları çizen lacivert dağlarda,
Flu renkli özlem çiçeklerini kokladım.
Grileşen dünyanın telaş zamanında,
..
Ay uzak,bakışlar buz
Sırtımda siyah gömlek
Ay karanlık,bakışlar siyah
Sırtımda gri gömlek
Ay karşımda,güneş temaşada
..
Benimle hiç uzlaşı yaşamıyor,
Gale bela çekiyor ömür.
Sanki meçhul zamanlardan gelmiş,
Meçhul bir düşte, prenses olmuş gönlüm,
Gözlerim gibi gri, gözlerim gibi renksiz gökyüzüm.
..
feragat ettim yalnızlığımdan
bulutlara sığındım.
yağmur damlasıydım gözlerinden akan
şehvetin ele verdi seni
tutsaklığın ihtişamına kapılmış
gri cümleler kuruyordun
oysa süzülen bir ömürdü benimki yanaklarında
..
Masmavi değil gökyüzü,
Bıraktığım gözlerin gibi..
Ürkek,donuk ve durgun şimdi,
Kurşundan gri..
Gökyüzü bir başka bu akşam,
Bursa’da ağlamaklı..
..
Bütün renklerim öldü
Geriye kalanları da kendim sildim
Üstünü karaladım
Jiletle kazıdım
Gri tonlardayım şimdi
Gökyüzü ise bütün karamsarlığa inat mavi
Bir onu karartamadım
..
Başlayabilmek..ilk adımların heyecanla karışık biraz korkulu mutluluğu..
Ve anlamsız başlayan her başlangıç kadar sıkıcıydı hayat..büyük taşların her yapıda yer alması gibi tüm edebi cümlelerin vazgeçilmez konuğuydu''hayat,aşk,sonsuzluk''..
Sebepleri mi sorgulamalıyız yoksa? önemsenmek! ! ..Bilinme ve anlaşılabilme KAYGISI..ya da umutsuz bir şizofreni? belki de hiç..yani yokluk ve onun hissettirdiği herşey'leşebilme tutkusu...
Ve cümlelerinin sonundaki üç nokta ele vermiştir onu.bir beyaz sayfa; silik,mavi bir kalem ve soğuk gri bir beyinle varoluşunu sorgulaması,küçük bir çocuğun,denize attığı taşın yarattığı dalgada boğulmasından farklı değildi...
''Rollerimiz! ''diye düşündü bir yanı acıyarak.yalnızca normal insan statüsü için kabullendiğimiz anlık evrimler.gülebilmek ya da dışlanmamak amacıyla yitirdiğimiz kişiliğimiz(varsa) ve basitliğimiz ki sorsanız''yalınlaşma''derler.(her yalanın doğrulanabildiği bir dünya)
''Takmıyorum HİÇBİRİNİ''diyecekti az kalsın.ancak umursamadığı(ya da öyle hissetmeye çalıştığı) şeyler temele inince çarpıyordu umursamayanın da yüreğine.**kendim**dediğimiz,şu an tanımlayamadığımız olasılıkların bileşimi ve başkaları diye eleştirdiklerimiz de potansiyel bir ''kendim''in parçası değil mi aslında?
bu yüzden; diğerleri derken de kendini sorguluyordu ümitsizce...
..
Içim İlkbahar, kıpır,kıpır,
Yaz geldi diye, müjdelercesine!
Cam’a bakarken dışarıda yağmur ve gri bulutlar,
Kışı andıran.
Hangisi gercek? _
Camı kapatsam mı? Acaba.
Oyle ya…
..
Seni gördüm düşümde
Açık gri renk kazak vardı üzerinde
Birde atkı dolamışsın
Benim kollarım dolanmış gibi boynuna
Ne sen konuştun
Ne ben sordum
Sen bana baktın
..
-Madenci kardeşlerime içten dualarla..."
Siyah ve beyaz, ölüm ve hayattır ayrık durunca
Birbirine sarılıp umudu kuşandığında
Grinin en cazibelisi göz kırpar ayakucumda
Yerin altı yalancı ışık, ressamın tablosunda
Yerin üstü gri, bir yanında aç çocuklar
Doyumsuz karanlığın ağzında.
..
Gri şiirleri kısa ve uzun olarak ünlü şairlerden Gri ile ilgili şiirler ve sözleri
saçları kınalı gözleri kahverengi
kolunda gri saat tırnakları ojeli
siyah saçları belinde inci gibi dişleri
nefes aldıkça iyi ki doğmuş diyorum.
üzerinde pembe gömleği altında mor eteği
siyah topuklu ayakkabısı elinde siyah telefonu
..
sevgilim barışa koşan
kavgada üryansın
Gökte gri mantarlar açtı
Dumanlı kızıl
Söyle iyilik perisine
uykusundan uyansın
..
Geceyi devredemiyorsun
Yüzümdeki kırık çizgilere bakıp utandırma beni
Duyup gülümsüyor bize bu gri kaldırımlar
Doğurma sancılarına kaptırıyor parmaklarını sis
..
Neden soruyorlar ki adımı durmadan? Bir dakika, şimdi hatırlayacağım… Tam da dilimin ucunda, ama bekleyin… Sahi, benim adım neydi? “Hadi söyle adını” diye ısrar etmelerinin nedeni ne olabilirdi? Ben hala uyuyor muyum ya da uyandım mı? Sanki bir salıncakta sallanıyor gibiyim. Her taraf tam aydınlık değil, hava sisli mi, yoksa güneş artık gri mi doğuyor? Gördüğüm rüya neydi ve ben neden hala aynı rüyayı görüyorum ya da bu rüya değil ve ben uyanmaya başlıyorum. Rüya bile olsa neden hiç kimse yok ve ben neden hiç kimseyi göremiyorum. Acaba uyansam mı, yoksa bıraksalar da ben olduğum gibi mi kalsam? Ha bire sağımı solumu çekiştiriyorlar. Canım yanıyor mu bilemediğim gibi, yoksa farkında olmadığım yabancı bir kentte miyim? Karanlığından bir türlü çıkamadığım sisler içinde yüzüyor gibiyim. Hem konuş diye ısrar ediyorlar, hem de dinlemiyorlar.
Peki, neden sesimi duymuyorlar benim? İkide bir yüzüme doğru eğilen ve soluğunu hissettiğim hatta ilk defa değişik gelen kokusunu bile soluduğum bu insan kim? Uzun uzun yollar, geçemeyeceğim kadar derin su kanalları, bir türlü berraklaşmayan bulanık sular ve ben hep içindeyim sislerin ve beni boğacak kadar coşkulu akan bulanık suların. Peki, bedenim ve ruhum aynı değil mi ya da ayrı ayrı mı duruyorlar? Sislerin içindeki bu yabancı yüzler kimin? Evet; derin, merdivensiz ve dipsiz bir kuyunun içindeyim ben. Çıkmam mümkün değil, hiç bir umut yok benim için…
Ne kadar ölen akrabam varsa hepsi bir arada… Tanıdık, tanımadık kim varsa beni çekiştiriyorlar. Kimi bırakalım gitsin, kimisi de gelmiş, gitmesin madem geldi diye bırakmak istemiyorlar. Bir yandan da ha bire beni uyandırdığını sanan ama benim canımı yakanlar da kim? Ben ne yapayım şimdi? Gitsem mi, kalsam mı, kime sorayım ki? Her taraf uçan hayaletlerle dolu… Beni de alıyorlar aralarına, beraber uçuyoruz, benim bilmediğim ama onların uçtukları yerlere…
Sisler dağılmak yerine sanki tüm dünyayı kaplıyorlar. Ben gri güneşi istemiyorum. Çıkarın beni buradan, hadi açın kapıları ya da perdeleri… Ya da nerede aydınlık varsa beni oraya götürün. Yoksa yüzümü keskin gagasıyla gagalayan ve keskin pençesiyle yavru kuzu sanıp, kokmuş leş gibi kaldırmak isteyen ve canımı yakan bu kartalların kanatlarının gölgesinde uçmak yerine onların pençelerinde can vereceğim.
..
2005 YILI İLÇE MİLLİ EĞİTİM MÜDÜRLÜĞÜ “BİR ZAMANLAR BEN DE ÖĞRENCİYDİM” KONULU “ÖYKÜ” YARIŞMASI ÜÇÜNCÜSÜ
Bazıları şehirlerin kokuları olduğuna inanır; bazıları ise tadı. Bazıları şehirleri kadınlara benzetir; bazıları ise çocuklara…Bense şehirlerin bir rengi olduğuna inanırım.
Burdur pembedir bence, pespembe…Babacığımın bana bayramlarda aldığı pamuk şekerinin tadında şeker pembe. Burdur denince aklıma çocukluğum gelir, ilkokula başlayışım, ilkokulum gelir. Adı gibi bir okul:” Şeker İlkokulu”
..
