Gözleri Kapalı Şiiri - Kasım Kobakçı

Duruyor deniz kıyısında, ozan düşünceli,
Söz etmez, suskundur, pek sessiz kendisi.
Çözülüp çözülmüştür, kalemininse hep dili,
Hor görürler onu, derler hep ona acemi,
Bilmemenin, o anlayamamanın, içindeki,
Sancılarıyla kıvrılır durur, getirdiği,
Karmakarışık fikirleri, tüm düşünceleri,
Altüst olmuş tam anlamıyla, hayal alemi,
Yitip kayboluyor, bir devinimin döngüsünde.
*
Oturtur düşlemlerini, deniz kıyısında,
Her zaman çözüktür oysa, kaleminin dili,
Konuşmaz kimselerle, pek sessiz kendisi,
Hafifçe okşadı şimdi, yalnızlığın başını,
Kelime etmez artık, sözcüklere de küstü,
Hep bitkindir, oldukça yorgun ifadeleri,
Bitkin bir haldedir, yorgun tüm kelamları,
Bir devinimin döngüsünde, hep arar kendini.
*
O eski geçmişini, yeniden anımsar ozan,
O büyük hüznünü hatırlar, Van Gogh'un,
Nasıl da, soluk aldığını kollarında,
Ve şimdi de, uzanmak ister gönülden,
Derin avuçlarından, Attila İlhan'ın,
Erişmek ister hep, sancısına çilenin,
Aniden ifadesi değişir, yüzünün,
Oturur sessizce, boğazına bir düğüm,
Kör bir ışığın nefesinde, bilir Nerval'in,
Derinlerde, soluksuz kalmış olduğunu,
İçindedir hep, bir devinim döngüsünün,
Yaşar yeniden, o kayboluşu içinde hep.
*
Oturmuş ozan duruyor, deniz kıyısında,
Konuşmaz asla, yine pek sessiz kendisi,
Çözülüp coşmuştur, kalemininse dili,
Coşkuyla kelamlar yazar, o durmadan,
Hep benzetir, yakışıklı bir ölüme,
Tüm kelamları ve yazdığı o şiirlerini,
Bu teşbih ona hep, anımsatır ölümü.
Titrer tüm bedeniyle! Birden irkilip!
Sarılamaz asla, Cemal Süreyya gibi,
Gölgesine sıkıca, serin bir ağacın,
Barındırır içinde, derin izler devinimden.
*
Durmuş şimdi ozan, kendisine karşı,
O kızılca kıyametle, içinde kopan,
Şaşkınca birden, kan bulur bir parça,
Tam o, Orhan Veli'nin usta ağzında,
Ve zihninde, çalıntı bir tek kelime:
İntihar. Dolanır zihninde bu kelime,
Konuşmaz hiç, yine pek sessiz kendisi,
Suskundur, kalemi de aynı sessizlikte,
Dinler İstanbul'u, şehrin seslerini,
Gözleri kapalı ve de kapalıdır hep.