Aslına sadık kendine vakıf bir kalbim var benim
Sevmelerim ondan daha cesur
Duygularım ondan daha nettir
Her kalp bir bakıma kendinin katili midir
Kim gerçekten madur olur ki konu aşksa
Köksüz sandığım kayıp bir duygunun peşinde geçen amansız zaman
Hesapsız yılların sonunda içimde bulduğum acı
Nasıl oldu anlamadığım, arkasına saklandığım taş duvar
Kendime yaklaştıkça görüşümden çıkan, adını aşk koyduğum sen
İşte benim hayat dediğim tüm bunlardan ibaret
Bu kaçıncı perşembe yokluğunun üstünden geçen
Kaçıncı sabah sesini duymadan uyandığım
Elimin telefona gidip de arayamaması kaçıncı
Hani alışacaktım, hani dayanacaktım, yok olmuyor
Baş edilemeyen kocaman bir boşlukta sadece günler geçiyor
İyi ki geçiyor diyorum bazen
Belleğimdeki izlerin peşi sıra düşlerime sürüldüm
Mavi çakıl taşlarının arasında, kalbimi bir cam kırığı kanattı
Gözyaşımın çıkardığı fırtınada dalgalarla boğuştum
Yuttuğum su tuz bastı yarama
Sanki karanlık ve duyusal bir uykunun derininde boğulacaktım
Son anda uyanıp nefes aldım
Hiç olmadığım kadar kendimleyim şimdi
Bitti yılların ikilemleri
Temizlendi bana ait duygular
Sadece kalbim var sevebildiği kadar
Çok sevdiğim biri hayatımdan giderken elimden sadece üzülmek geliyor, keşke fazlası gelseydi demiyorum. Elimden gelenin en iyisi bu. Yapılacak herşey yapıldı çünkü.
İyi miyim? Evet, gözlerimden akan hüzünü durduramamak dışında iyiyim.
Arada gülümsüyorum üstelik. Birlikte yaptığımız bir şey geliyor aklıma, gittiğimiz bir yer, konuştuğumuz bir konu, gülümsüyorum.
Kızmıyorum, haklı haksız da aramıyorum, sadece anlamama ve zamanlama meselesi bizimkisi. İki ayrı dil konuşan, iki ayrı insanmışız demek ki. Ortası yok, bulmanın imkanı da yok. Konuşacak bir şeyimiz de yok, uzatacak niyetimiz de.
Şimdi denize bakmasını sevdiğimiz balkondan ufku izliyorum ve ne düşünüyorum biliyor musun? Seni sevmek ne güzel bir lütuftu kalbime. Seni sevmek gözlerinin ötesindeki çocuğa dokunabilmekti. Seni sevmek varlığının verdiği güçtü, hayatıma renk, canıma candı. Seni sevmek dostluğun en sağlamıydı. Biliyor musun bende bir sen bıraktın, senden öte. Sevmek, içinde sen varsan, ne güzel kelime.
Muhtemelen telefonum adınla çalmayacak bundan sonra. Karşılaşmalarımız olur mu, denk gelir miyiz bir yerlerde, sanmıyorum. Hayatımın bir dönemini kapatıyorum senden sonra. En güzel çerçeveye asılmış en güzel resim gibi, saklarım bizi. Ben seni arar mıyım? Onu da sanmıyorum ama anarım hayata verdiğim anlamlar içinde. Eksik bir parça gibi, arada tamamlar arada ararım.
Başını dizime yasladığında, bir kuş uçuveriyor sanki kalbimden
Soran gözlerinle bakıyorsun ya, takılıp kalıyorum
Boğazıma düğüm, gözüme yaşsın bazen
Bazen de sımsıcak sarılıp gülümsüyorum
Biraz kaygılı biraz heyecanlı bir beklemedeyim
Dilimin ucunda kelimeler, düşmemek için kendilerini kolluyorlar
Çünkü kalbimden sonrası uçurum
Aşk düşse umut kalır mı
Umut düşse dostluk dayanır mı
Boşluklar nasıl dolar?
Eksikler tamamlanır mı?
Düşlem, hakikat
Hangisinde aramalıyım cevabı?
Tüm sınırlarımı zorlayan hayat
Derin bir acıyı elimde bıraktı
İçimde sanki yeni keşfettiğim bir ayçiçek tarlası var
Ne zaman ekildi kim bilir o tohumlar
Belli ki açmak için kendilerini sana sakladılar
Başta anlamadım neler olduğunu
Garip bir his, tatlı bir telaş
Adını koyamadığım bir duygu halindeydim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!