asıl ipe zangoç hayatıma
kulenin ihtiyar kuzgunlarını ürküt
kulenin ihtiyar kuzgunlarını uçur
onların da bir göğü kalmamış
kanatlarında ürküten körlüğün katranı
bildiğim tüm tekinlikleri örtüyor sesleri,
geldikleri karanlığı bilmiyor gece
Beyaz, ipek gibi yağdı kar
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
Devamını Oku
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
insan ne yapsa doğruydu tamdı,
biz irfan dedik, onlar kuru veriye taptı
bütün pencereleri kapansın yüzüme günün
......
Görkemli bir şiir !
Sanki o kulenin tepesinde,zangocun ipine asıldığı devâsâ çanın hemen yamacında...
Aşağıya bırakmadan önce kendini Şair...Son bir kez ve canhıraş...
Şehre ve hayata dikleniyor aynı görkemli efelikle...
Hiçliğe ermenin şiiri...
Etkileyiciydi.
Kutluyorum Sayın Şair.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta