Gönül Zenginliği Şiiri - Kasım Kobakçı

Bozkırda seyrediyon da,
Kimisi gününü geçimini düşüneyo,
Kimisi tarlasını taprağını süreyo,
İnan ki biz, fazlasını istemeyiz,
Gönül zenginliğini, kimse görmeyo.
*
Hem bir de yadırgarlar,
Senin sade sözünü,
Yüreğin temiz olmadan,
Neyle anlatılacak ki hislerimiz,
Bir tebessümün, bir selamın, bir merhabanın,
Gerçek anlamı mı olur, hiç ay kardeşim.
*
Amma samimiyetine dökülünce,
Hangi söze karışmaz içtenlik,
Ne nefreti, ne kederi, ne yavanlığı,
Ağırlığı, kalabalığı kayboluverir,
Bizim memleketimizde yabancı gibi,
Suskunlaşan var mı,
Niye, gönlüne dokununca,
Ağırlığı kalmayverir.
*
Taşrada izleyince de,
Bazısı, kârını zararını hesaplıyo,
Bazısı, malını mülkünü sayıyo,
Valla biz, en küçük detayı bile atlamayız,
Yazgının cilvesini de, herkes bilmez.
*
Üstelik alay ederler,
Senin basit hevesinle,
Gönülden gelen istek olmadan,
Neyle yapılabilir ki, işlerimiz,
Bir sofranın, bir yemeğin, bir tatlının,
Bereketi mi kalır hiç, ey dostum.
*
Lakin sabrına kavrulunca,
Hangi derde, deva olmaz derman,
Ne öfkesi, ne hırsı, ne boşluğu,
İzleri, sıkıntıları siliniverir,
Bizim obamızda, kimsesiz gibi,
Çaresiz kalan var mı,
Neden, kalbine işleyince,
Ağırlığı kalmayverir.