yollar değildi yaralayan
kuşların kanatlarını
oysa ki ağaçlarda değildi
dağları üzen
yokluk hiç değildi
mutluluğu öldüren
İlk adın hasret olsun senin
ikinci adın özlem,çünkü bilirimki!
üç çiceğin vardır
gözden uzakta.
su verip, koklayamdığın..
bir kukla misali hayata bağladığın ipleri kıran kırana!
Ben sadece gözyaşlarından oluşan bir bulutum
elimde olmayan
sebeplerden dolayı
kirpiklerim Akdeniz gözlerim Karataş
şöyle anlatayım
yokluğunda her gece ayyaş,
Bugünde bitti bak yine sensiz
ben mi?
avuçlarındayım yine yatağımın
kırgın,bitkin
ve sessiz
bu ağrılı deli yaram
Ben tahıl ambarında bir tohumum
kim beni arasa köklerine dayanmış olarak bulur
canımda ki şarkıyla beslenen,
kim? diye sormasınlar artık
ışığındır dedim ya
Dökülür gözyaşlarım,
geceler uzun olur
ırgalamıyor beni gidişin de,
hayaller var ya
onlar vurur ıskalamadan geceyi
bak şimdi suretini sundum aklıma
Sen geldin ya aklıma şimdi
şah damarım tehlike altında
yataklık ediyorum azmettiriyorum duyguları intihara
öpüşmelerimiz ilk onlar ipte sallanacak
Fermuar arasına sıkışan düşünceler var birde!
Bazen uyanıkken öldüm
bazen rüyada
bazen bir yıldızın koyu maviden ayrılışında
öldüm
öldüm bir çocuğun göz yaşında
Neyin var?
kim üzdü seni
kim kırdı dalını
hangi rüzgar çarptı gülüşüne
hangi haylaz duygular yordu ruhunu
anlat hadi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!