…….Çocukluğumdan beri düşünürüm. Hiçbir zaman gönderilmeyecek olan mektupları neden yazar insanlar.
…….Şimdi çok iyi anlıyorum. İnsan kendisi içinde bir şeyler yazmak ve bunları tıpkı çok uzaklardan kendisine gönderilmiş gibi heyecanla okumak istiyor bazen.
.....Çocukluk diyorum içimden, düpedüz çocukluk. Ama neden çocukken bu kadar mantıksız gelirken bütün bunlar şimdi neden bu kadar çok acıtıyor canımı. Yoksa büyüyeceğim yere sürekli küçülüyor muyum ben?
…….Muhatabına söylenmeye cesaret edilememiş birkaç küskün cümle, bazen her harfinden kan damlayan birkaç dize. Aslında hiç kimse kendimizi bize anlattığımız kadar tanımıyor bizi...Bizi bizden başka kimse bilmiyor. Bunun için yalnızlık kaderimiz oluyor her seferinde.
Bir deniz bekliyorduk. Duvara çarpıp ölmesi gibi
özgürlüğüne uçan bir kuşun. Anlamın
düğüm olduğu zamanlar. Bütün yaraları
denedim. Ağzımda kan tadı. Saklanacak
o su kıyısı uzakta. Dağıldım
yaşlandığım yol için. Hangi çağa gittiysem
Devamını Oku
özgürlüğüne uçan bir kuşun. Anlamın
düğüm olduğu zamanlar. Bütün yaraları
denedim. Ağzımda kan tadı. Saklanacak
o su kıyısı uzakta. Dağıldım
yaşlandığım yol için. Hangi çağa gittiysem
ne de güzel sorgulamışsın. ne de güzel cevaplamışsın. gönderilmeyen mektuplar gönülleredir. vazgeçilmeyenlere. harika bir yazıydı. sevgiler dostum. Gül Doğan
çocukluktan bei düşünürdün
Büyüdün yazmaya mı başladın bakiim :)
yazılır da neden gönderilmez...
içinde kalacaksa madem yazılmamış mektuplar olup sussa ya kelimeler kalemde.
sevgiler
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta