Hüzünle uyandım bu sabah…Ama hüzünle baş etmeyi öğrendim.Acıları uyutmayı,yalnızlıkla baş etmeyi…Acılar olgunlaştırdı beni…İnsanı kaybetmenin ne demek olduğunu... bir daha hiç göremeyecek olduğum da anladım…Bir gerçek vardı hayatın için de. Yaşam kadar,ölüm de.
Çaresizlik,kirpiklerime vurduğunda daha da güçlendim.
Evet! zordu sevdiklerimi, toprağa verip geri dönmek.
Zordu! ! !
Anılara sarılıp gülmeyi öğrenmek.
Mutlu olmayı ve yüreğimin bir tarafında sevdiklerimle yaşamayı... zamanın dostluğunu öğrendim… İyi geldi birçok yarama.
Mevsimlerle yaşamayı öğrendim…
Yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı,
Bir dakika araba yerinde durakladı.
Neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,
Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...
Gidiyordum, gurbeti gönlümle duya duya,
Ulukışla yolundan Orta Anadolu'ya.
Devamını Oku
Bir dakika araba yerinde durakladı.
Neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,
Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...
Gidiyordum, gurbeti gönlümle duya duya,
Ulukışla yolundan Orta Anadolu'ya.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta