Dünya fani dönüyor
Arkadaşlıklar birden yıkılıyor
Dertler git gide büyüyor
Zalım gönül havalanma...
Gözlerimde yaş kalmadı
Zaman şiddetle akıyor boşluğa doğru
O boşluğa giden zamanda boş gidiyor
Boşa koysam dolmuyor doluya koysam almıyor
Yüreğim parçalanıyor “zaman boşa gidiyor”.
Hasret kelimesini yazmadığım yer kalmadı
İnsanın yüreğindeki sevgiyi
Gönlünden geçtiği aşkı
Düşünebildiği umutları
Cahil olan görmez imiş...
Halım yoktur sevinmeye
Bir gece vakti sokaklar zifiri
Karanlık ortalığı yıkan bir
Uğultu kopuyor arkasından
Bir sürü ev yerle bir
Olarak masum, hiçbir şeyden
Habersiz insanlar bu dünyaya
Derinden bir nefes geliyor kulağıma
Bir kardeşimiz daha yaşamla mücadele ediyor
Bir sürü betonun altında yaşama hırsını gösteriyor
O kurtuluyor ama arkasından çıkarılan
Anasının, babasının cesedini görünce;
“Keşke kurtulmasaydım” gibisine cesetlere bakarak
Eğer sen benden
bir gün
vazgeçecek olursan
bir köşeye çekilip
Ağlayacağım…
Bir ömür boyu beklide
Gül yüzünü gördüm aşikar oldum
Bütün dertlerime yandım da durdum
Her geçen gün sensiz eridim kaldım
Ne yapacağımı inan ki bilmiyorum...
Bak nasılmış bir devin çöküşü
Ne diyebilirim ki...
Beni doğuran, beni büyüten
Göz yaşımı silen
Derdimi dinleyen
İnsanlığı öğreten insana
Ne diyebilirim...
Bir gün ben bu dünyadan göçüp gidince
Göz yaşlarının sel olduğunu görünce
Benim değerim o zaman bilinince
İşte o zaman ben olmayacağım Arkadaş...
Zifiri bir karanlık kış gününde
Dörd elde bir yastığa koyamadım başımı
Eremeden muradıma geçti ömrüm yel gibi
Çise ile avuttum ben bu genç yaşımı
Kömür gözlü dilberin oldu sana sel gibi…
Yamaçların eteklerinden akan bir damla su olam
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!