Gökçe Özer Şiirleri - Şair Gökçe Özer

Unuturdu kulağım işitseydi
İşitti kalbim kalben
Kendime bildirdim seni
Kaya oyuğu ağaç kovuğu değil
Dünyanın dört kitabı gibi

Bir gece ben okuyorum ertesi gün o okuyor aynı sayfaları /buluşmanın başkaca yoluyla başarıyoruz dokunmayı

Bir martı kap gel
Bir kanadından sen tut
Bir kanadından ben
Uçalım gitsin.
Gökçe Özer

İnsan kendine eksilir
Kendine çoğalır
Kendine dolanır
Meğer benmişim bende ki beni görmeyen
Kendimi çektim attım önümden
Gökçe Özer

Öz renklerin uğultuları yaşam durağı olur
Güzel bir sabaha
Taçlı salkımlar rengarenk kokular
Koyulaşır üstümde
Kekre başlangıçlarla yeniden mayalanırım
Lal bir martının kanadına

Sana bakarken
Eminim başka yerdeyim
İnsanlığın hazır olmadığı bir yerde
Her zerrenin devleştiği
Ayı güneşi göğü savarcasına
Sıyrılıp tenden

Ne yakınım ne uzak
Esrar-ı muhabbet var yine
Ne kadar gizlesem de herşey gözlerimde
Olacağa ne çare
Can mumunun alevi yanar

Defalarca kolundaki saate baktın
Aşk yoktu acelen vardı
Ben nasıl olsa yeşil bir dal bulurdum,koyardım vazoya
Neyse
Çay koydum,soğutma; sonra bir çay daha vereyim
sana

Saman aleviyle
Geceyi yazdım sana
Kelebek ömrümle
Renkli, parlak dalgasında

Bir gülümsemeye benziyorsun
Ardında sonbahar düşüncesi
Üstünde bereler oluşmuş yaprakların
Öylece kucaklasam öylece sarılsam
Bir yola benziyorsun
benimle karşılaşan