Gencay Coşkun Şiirleri - Şair Gencay Coşkun

Her mevsim giderken
Bir şeylerini bırakır geride
Beni de sen bırakmıştın
Sessiz bir baharın eşiğinde
Gözümden yaşlarım
Tufan olup yağmıştı

Çöl fırtınası gönlümde
Her yer toz duman
Tozları silmek
İzlerini bulmak
Çok zor içimin kalıntılarının
Her adımda başka bir tuzak

Çıta atlıyordu halkım
Ama müthiş acı çekiyorduk

Sağı solu
Ülkemin
Sağına soluna

Her ıhlamur kokusunda
Buluşan
Ellerimiz
Yüreğimiz
Bazen de
Ağrıyan ayaklarımız

Garip yazdı
Tanıdık bir yol
Bile yoktu
Her adımda
Biraz daha çok
Kendime gidiyordum

Kayıp ve yitik
Bir şehirdim
Ağlıyordum
Birazdan
Kendi göz yaşlarımla
Sular altında

Siz uzadınız gittiniz
Bense tek kaldım
Onca zamandan sonra
Bakarken özünde kirli
Gülmeye çalışan yüzünüze
“Naber” diyebilmek size

Kirişi kırdık mı
Çıkacaktık aydınlığa
Yada en yaygın inanış buydu aslında
Yada öğretilen en büyük yalan

Hiçbir kiriş gerçeği göstermedi

Sus pus olmuş
Koca bir yürek
Karla karışık
Karmakarışık
Bir gelecek
Ucundan çekip düğümü

Paralel bir hüzündü
Yan yana yerde yatan
Ölüme beş kala
Su çekilirdi ince damarlardan
Etraf bir garip gri
İçlerde sızlayan bir pınar