Gecikmiş Tutungu Şiiri - Hikmet Nazlı

Evlat, şu hayatta şimdiye kadar
Gâyen; bir baltaya sap olmalıydı.
Söyle, bugüne dek elinde ne var?
Tuttuğun sağlam bir ip olmalıydı.

Boşuna mı geldin koca evrene?
Günah sıkıştırdın her bir evrene.
Yalansız yaklaşıp bütün çevrene
Özünde belli bir çap olmalıydı.

Evladım, ne deli ne dolu oldun,
Günbegün kuruyup sarardın, soldun.
Cehalet zehriyle boşaldın, doldun
Aklın ilim dolu küp olmalıydı.

Bol çarpma, çıkartma, bölme, toplama;
Öğrendin, ne verdin sen şu topluma?
Çoktan elde meslek, cepte diploma,
Başında dert değil, kep olmalıydı.

Kurdun ticarette helale tuzak,
Yolundan çark etti bindiğin kızak.
Hayat elbisende haramdan uzak
İsrafsız, masrafsız cep olmalıydı.

Yolun ne çok kısa, ne de çok uzun
Sağında kargaşa, solunda hüzün.
Dünyada boğulup kalman çok hazin
Yanında muhkem bir tüp olmalıydı.

“Ömrüm var yaşarım, gencim” desen de
Geçer beğensen de beğenmesen de.
Erkenden kocadın, hâlbuki sende
Şöyle kayda değer tip olmalıydı.

Evlat sen kendini kendin yitirdin
Ömrünü yokuşa, boşa götürdüm.
Nedense arzunu çabuk yitirdin
Oysaki umudun hep olmalıydı.