Gecenin Yorgunluğu Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Yoruldum…
Ne hayat kolay, ne insanlar doğru,
Dolaşıyorum bu şehrin sokaklarında,
Elimde umut değil, cebimde kırık hayaller.

Adamlar var, yüzleri donuk, gözleri kırıksa da,
Gülümserler sahte, içleri kemirilmiş yalnızlık,
“İyiyim” derler, yalanla dolu bir dünya kurar,
Her sözleri tokat gibi iner ruhuna.

Yalnızlık bir bardak su gibi,
İçiyorsun ama susuzluğun geçmiyor,
Dost dediklerim, arkama baktığımda kayıp,
Kardeşlik laf, para konuşur, vicdan susar.

Bu şehrin duvarları kadar sert,
Kaldırım taşları kadar gerçek,
Yaralarımız saklı, kanamıyor artık,
Alıştık acıya, büyüdük küskünlükte.

Ama bilirim, içinde bir yerlerde,
Hâlâ sıcak bir nefes var,
Bir insanlık kırıntısı,
Ve belki de biz, o kırıntıyız.

Gel, otur yanına, bir kahve içelim,
Bu yorgun geceye, bu kırık kalplere,
Susalım bazen, dinleyelim birbirimizi,
Çünkü en büyük direniş,
İnsanca kalabilmek bu karanlıkta.