Gece Şiiri - İbrahim Tezol

Bir çığlık; tıpkı paslı çanlar gibi...
Ona sus diye inliyor gece
Sanki, beni duyup anlar gibi,
Kucağına alıp dinliyor gece.

Hep aynı saatte onunla dağlara eserim
O benim Şirin’im, o benim yarim,
Bana her fasılda santim santim
Ekmek diliyor gece

Yağmur toprağa, sanki taş oluyor,
Birtek gece bana yoldaş oluyor,
Sonra, gündüze aş oluyor;
Çirkefini siliyor gece.

Kucağıma doluyor kar gibi
O benim gölgem; göğe asılan çınar gibi,
Sanki, koynuma aldığım yar gibi;
Beni benden iyi biliyor gece.