Geç Kaldım Hayata Şiiri - Münzevi Zeyrek

Biraz geç kaldım hayata
otobüsler kalkmış, sokak lambaları sönmüş
bir tek ay kalmış gökyüzünde
o da benimle konuşmuyor
ben ki sustuğum yerden başlamıştım kendime
herkesin bildiği o yanlış yerden

Ben,
kahverengi ceket gibi duruyorum askıda
giyilmemiş, sevilmemiş, unutulmuş...

Şehir uzun zamandır bana küs
ellerimi cebime koyuyorum,
ellerim başka ceplerin yasını tutuyor
sevmek dediğin nedir ki diyorum sonra
sabaha karşı, yalnız bir buluttan düşen su damlası
birini çok seversin,
sonra o su kurur, yerinde pas kalır
biraz da pas kokuyorum bu aralar

Zaman dediğin,
eskimiş valiz gibi açılmıyor artık
içinden ne çıksa yarım
fotoğrafların kesilmiş yüzleri ortasından
tren biletiyle gidilmeyen şehirler
mektuplar hiç okunmamış
ve birkaç dize düşmüş yazılmamış şiirden

Şunu yaz bir kenara:
herkes geç kalır birine
kimse vaktinde sevemez kimseyi
o yüzden
bazı saatler boş çalar
bazı insanlar eksik gider…

Şimdi ben
biraz daha susacağım
biraz daha bakacağım camdan dışarı
belki bir çocuk geçer elinde kırmızı balonla
belki bir kadın düşer aklıma
belki de hiçbir şey olmaz
ki zaten hep geç kalınır hayata