nedim nâzım orhan cahit dağlarca
bir gün gülen yüzle bir gün ağlarca
kimi ağırbaşlı kimi çağlarca
saklıyı gördüler imbik süzdüler
bazen ağladılar nurda yatana
filiz hanım diye tanıştırıyorlar
kadıncağız yetmişlik taze
aşağı yukarı yüz okka kalçalar üç endaze
nadir bey
hadi canım sende
saçların siyah olsa kızıl olsa ne çıkar
ne çıkar tellerine zamanla yağsa da kar
adını heceleyen yüreğim sen sen atar
akşam adınla yatar sabah adınla kalkar
gece gökte ışıyan uzak yıldızlar gibi
insan
hata yapar
ders alır sonuç çıkarır
çaresi deneyim deden nenendir
traktör veya bilgisayar
deli esiyor rüzgâr
bahar aşkının sarhoşluğunda
tozutmuş ağaçlar
kapanmaz mesafeleri
yel sırtında aşıp
sevişiyorlar
takke düştü kel göründü derler
öylelerini izliyorum ki hiçbir şey görünüyor
düşüverince takkeler
(16 ekim ’06)
kayboluverdi o içime işleyen ayaz
çevremi saran soğuk beyaz örtü
ortalık birdenbire yeşillendi allandı
ya şu kuşlar
börtü böcek
uzaktaki küçüktür
yakınlaştıkça büyür
perspektif midir neden?
yanılıyorsunuz
sebep sevgiden sevgiden
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!