Fevzi Şahingöz Şiirleri - Şair Fevzi Şah ...

Sensin Ebet, Sensin Bekâ,
Sensin tüm dertlere devâ,
İstemezsin, kula cefâ,
Çok yücesin, Ey Allah’ım.

Sonsuz hikmet yalnız Sende,

Güzel yapıcı, tatlı söz, bir sadaka oluşturur,
Dua varsa, davet varsa, o Mevlâ’ya yaklaştırır.

Rabbimizi zikretmekle, tüm gönüller tatmin bulur,
Her şey onun nazarında, bir ölçüye tabi olur.

Hasretle hep bekliyorken,
Niçin halâ gelmiyorsun.
Yükselen şu feryâdımın,
Sesini hiç duymuyorsun.

Çok kederde hep gamdayım,

Her akşam sahilde, güneş batarken,
Seni bekliyorum, gelmiyorsun âh,
Yakıyor hasretin, mahzun kalbimi,
Seni bekliyorum, gelmiyorsun âh.

Sen yoksan yanıma, kimse gelmesin,

Nasıl oldu anlamadım, sen kalbimde saklanmışsın,
O mekânda büyüyerek, güller açıp çoğalmışsın.
Şimdi artık vücudumun, her yanını sen sarmışsın,
Söküp atmak öyle zor ki, sen içimde kök salmışsın.

Kalbimde ki ilk ateşsin, bu ateşin sönmeyecek,

Öyle bir varlık ki, paha biçilmez, Annemin sevgisi, kalbimde yaşar. Bu dünyada benim, sahibim odur, Annemin sevgisi, kalbimde yaşar. Baksam onun güzel, temiz yüzüne, Güvenle uyurum, yatsam dizine, Her zaman muhtacım, doğru sözüne, Annemin sevgisi, kalbimde yaşar. Bu dünyaya beni getiren odur, Aylarca karnında taşıyan odur, Hayatın kahrını yaşayan odur, Annemin sevgisi, kalbimde yaşar.

Öyle bir zalimsin ki, bana hiç acımadın.
İçimde tüm yeşeren, güzel dalları kırdın.
Gizli gizli göz sözüp, melûl mahzun bakarak,
O tatlı sözlerinle, beni yürekten vurdun.

Gönül bahçeme girip, aşk ateşi yakarak,

Saklarım gözyaşlarımı, kimseler görmesin diye,
Meftûn olup yandı gönül, bir vefâsız sevgiliye.
Felek aldı onu benden, kalmadı aşkından eser,
Meftûn olup yandı gönül, bir vefâsız sevgiliye.

Gülüşlerle pür neşeydi, insan değil bir melekti,

Sarı gülün dikenleri,
Hep kalbimi kanatıyor,
Bu dünyada yüce Rabbim,
Ne güzeller yaratıyor.

İnce narindir saçları,

Sen benim ruhumda, her an yaşayan,
Elemlerle dolu bir hatırasın.
Anlatması çok zor eski bir roman,
Devası olmayan derin yarasın.

Günlerim geçmiyor, hiç üzme beni,