Fevzi Şahingöz Şiirleri - Şair Fevzi Şah ...

Gördüğüm anda onu, içime sızı saldı,
Hiç aklımdan çıkmayan, o güzel yüzü kaldı,
Anılar geldi geçti, sanki bir hayal gibi,
Zevkini çaldı felek, bana cefası kaldı,

Bir inadın uğruna, dargınlık icat etti,

Gördüğün insanların, her sözüne güvenme,
Fırsat bulan aldatır, dünyânın hali böyle,
Dem vurur doğruluktan, sözüne bal katarlar,
Fırsat bulan aldatır, dünyânın hali böyle,

Eğriye doğru bakar, seni yanlış anlarlar,

Gözlerine bakınca, çıkar kalbim yerinden,
Ben seni çok severim, sakınırım gözümden,
Menekşe gözlümsün sen, adın düşmez dilimden,
Sen benimsin, canımsın, sen binim sultanımsın,

Gözyaşımı hep saklarım, kimseler görmesin diye,
Meftûn olup yandı gönül, o vefâsız sevgiliye.
Ondan ne bir sevgi gördüm, ne o aşktan izler kaldı,
Meftûn olup yandı gönül, o vefâsız sevgiliye.

Gülüşüyle pür neşeydi, erişilmez o bir şeydi,

Günden güne artıyor, senden kalan bu acım,
Ne olursun dön bana, her an sana muhtâcım.
Sensiz geçen geceler, neler çekerim neler,
Ne olursun dön bana, her an sana muhtâcım.

Şimdi iyi anladım, hasret zormuş ne kadar,

İlkbahar mevsiminde, güller açar her yerde,
Mutluluğa yönelen, neşe kaynar gönlümde,
Uçuşan kelebeğin, dalındaki çiçeğin,
Yaratılan her şeyin, sevgi vardır özünde.

Sonsuz olan evrende, bir gaye var elbette,

Jandarma halkın dostu, asayişin başıdır,
Hırsızın ve hainin, korkulu rüyasıdır,
Doğal afette olunca, hep yardıma koşarlar,
Kanunsuz olayların, her an karşısındadır.

Kar demez tipi demez, dağ demez tepe demez,

Kalbimdeki bu yara,
Zamanla belki geçer,
Çektirdiğin acılar,
İnşallah bir gün biter.

Bilsen ki, ne haldeyim,

Kalbimdeki yaranın, izleri senden kaldı,
Gücenecek ne yaptım, söyle canım ne vardı,
Seni çözmek ne müşkül, bilmedim anlamadım,
Gücenecek ne yaptım, söyle canım ne vardı.

Toz duman oldu ömrüm, hatıranla yaşadım,

Kalbimde yıllarca, sakladım seni,
Hep benim yanımda, olasın diye,
Sevgi ateşinde, erittim seni,
Akıp da gönlüme, dolasın diye.

Terkeden hep sendin, sitemin niye,