Feride Ömür Şiirleri - Şair Feride Ömür

Toprak senin bedenini
Benim de ruhumu sardı
Sonsuza kadar

Sustu kuşlar
Dindi hırçın esen rüzgar

O mahzun duruşunla derdime dert ekledim
Gidiyorum sevdiğim yazdıklarım son vedam
Yıllarca sabreyledim hep sevmeni bekledim
Gidiyorum sevdiğim yazdıklarım son vedam

Sensiz vurgunlardayım ömür sona eriyor

Karanlık bir odada
Tek başınaydı

Zonkluyordu başı
Gözlerinde kurşun ağırlığı
Kalkmak istedi, kalkamadı

Bir yeni ümit gibi gelmeli
Bir bitmeyecek düş gibi olmalısın
Yitirdiklerimi sende aramalıyım
Ölene dek
Saçlarımdaki rüzğar
Gözlerimdeki pırıltı

Okyanusun gözlerimin rengini kıskandığı günlerdi
Ve sabah rüzğarı saçlarıma tutkun
Bulutlar ağlamaklı gözlerimden utandı
Bir ben kalmıştım suskun
Yorgun ve umuttan yoksun
Bu hep böyle kalmalı

Dün gece vurdu beni ihanet
Vurdu tüm dünlerimi
Paramparça etti geçmişimi

Dün de;
Gülen gözlerim vardı

Sen vardın bir zamanlar
Sevgisini hissettiğim
Zor anlarımda sarıldığım
Şimdi

Dümeni olmayan gemi gibiyim

Sana
Ölümden bahsetmeliyim durmadan
Bir gün toprak olup yok olacağından
Söz açmalıyım
Gözlerindeki pırıltının
Bir gün biteceğini anlatmalıyım

Tel tel düşer ince narin beline

Sensizlik sarmışken bedenimi
Tıpkı bir kefen gibi
Katran karası gecelerde
Ellerimi uzatıyorum semaya
Yüreğim isyan ediyor yokluğuna
Ruhum gecenin mateminde