Ferah Şiiri - Hatice Güzen

Gözlerime eğilen ışık
suskunluğun içinden değil,
çatlamış bir tohumdan doğar.
Sabah, alnıma değmeden
göğe karışır.

Rüzgâr,
düşmüş bir sözü bulur avuçlarımda;
yırtık bir sessizliktir
içimde yeniden ıslanır
kurumuş bir anlam.

Duvarlar
gölgelerini bırakır geride,
adını hiç bilmediğim
bir aydınlık
dilime kendi susuşuyla çöker.

İçimde
çürümeden bekleyen kuyu
bir kuşla değil,
hiç konmamış bir kanatla
unutur derinliğini.

Güneş
çatlağı terk eder,
kendiliğinden açılan bir perde
yüzüme değdiği an
üşümem.

Ne bir çağrı var o anda
ne sesin sureti,
yalnızca bir şey
benden geçerek
bana ulaşır
ve ferahlar.

Kimse bilmez
susarak büyüyen bir hafiflik
hangi külde unutur
ilk ferini.