İrade sahibi bir insanmışım meger,
Ama Aşk'ta irade olmaz.
Geldiği an,
Kötü anıları da def eder.
Ve
Asla hayatına beyaz bir sayfa açmaz...
Sözlerin.
Renk getirmişti hayallerime.
Artık ölsen de aşkımdan,
Silindin.
Kalbimde yok yerin.
Taşlanan yaralar derin.
Karamsarlığım mı etrafımı çepeçevre karanlığa boğan? Yoksa kızdığım yüreklere dikleşen bakışlarımın sebebi mi ışıksızlığım?
Her tanesinde değer kazanır gözyaşların.
Eğer aşk için düşüyorsa o gündür en değerlisi aşkların. Acı çekiyorsan, şükret! Kalbinin sızlamasına, hata yapmasına izin ver. Duygusuzluğu bir köşeye bırak. Korkma aşktan. Acısı bile bir başka olur. Şimdi beyninle yargılarsın yazdıklarım kaybolur. Bilemezsin ki nelerden bahsettiğimi. Bunun ağırlığını, bunun sorumluluğunu fark etmek güç olur. Bilirim! Aşka hasret kaldığında anlarsın. Aşka hasret gözyaşlarının yokluğuyla boğulur, onlarla can bulursun. Gariptir kalbin oluşumu.
Kalbine söz geçiremediğinde hayatının ne büyük bir bölümünü siyaha boyadığını, yavaş yavaş gözlerinin solduğunu, yaşlarının çekildiğini "Bir daha aşık olmayacağım" sözünü kendine verdiğinde anlarsın.
Yine sen...
Senle nefes verirken, o enfes kokunu unutsam da sensizliğe alışamadım daha...
Biraz daha bak gözlerimin içine. Üşüyorum.Şimdi dolunay var.Usul usul kışa yaklaşıyoruz. Kalbimin zerresinde can bulan hayalinin bile müthiş acı verdiğini biliyor muydun? Aslında her şey aynı. En son yürüdüğümüz kaldırımdan kimseyi geçirmiyorum. Ayağına takılan o koca çınarın taşların arasından fırlayan ince uzun kökü, yağmurdan kaçtığımız o telefon kulübesi... Hep yaptığımız gibi oturup banka cadde üstü insanları izliyorum. İnanır mısın sevgilim o insanlar bile aynı. Her şey yerli yerinde yemin ederim. İnanmalısın bana. Kalbime çekilen milin acısını hissetmelisin...
Yine sen...
Göz ucuyla kaçırdığım saçlarının uzunca yeşilleri gözlerimin. Arada bensizleşen ellerim sıkıcı. Olup bitene isim veremiyorum asla. Şimdi gidiyorsun. Allah kahretsin yazamıyo
Bitirdiğimiz gün gibi gibilerim çoğaldı..
Anlamsızca her şey birbirine karıştı..
Gözlerim yerine gökyüzü ağladı..
Ayaklarım yerine güneş terketti bu diyarları..
Canım yerine başka insanlar bi hayli bunalıp, sıkıldı..
Ellerim yerine başkası kaldırdı bardakları..
Her gece aklıma gelmeni geçtim, bari nefesimden geçme. Öyle bir geçiyorsun ki soluk soluğa ismini sayıklıyorum. Hıçkıra hıçkıra titriyor her bir teli saçlarımın.
Özledikçe hafızama sarılıp hatırlamak seni.
Dudaklarının arasından fırlayan sözlerin,
Sanki bana adanmışlar...
Küçük bir kalbimin olması seni rahatlatmıştır umarım. Her şeyi göze alacak cesaretimin olması seni hep korkutur bilirim. Bilirim çünkü bende aşığım. Her şarkı da her şiirde insanların olmayan her yüzlerinde bende seni görebilirim.Elbette onları da sevebilirim.
"Seni kaybetmek ne mümkün şimdi.
Bir selama bakmama bakar, seni anımsamak.
Sesini duymak.
Mesafeler halt etsin şimdi.
Sen varken kalbimde
0. Ne Haddime!
Ben aşkı senle tanımışken.
Başka kimliklere taşımak ne haddime..
&
Gündüzümde üşüyüp, gecemde titrerken,
Şimdi seni bırakıp gitmek ne haddime..
Her gece bir bir dökülen,
Döküldükçe güldüren
Güldürdükçe çözülen,
Çözüldükçe sevdiren,
Göz kırpanların hatırı geliyor,
Aklıma.
İnsan sarraflığının boşluklarıyla örülen ruhumu dinlendirmeye çalışsam da dillenmesine engel olamıyorum şimdi...
Bütün dikkatini toplamalısın. Şiirdeki o büyük giz burada saklı.
Okuduğun, şairliği yakıştırdığının hayat şiiri...
Kim bilir kaçıncı senfonisini besteliyorum, kaçıncı dizesini yazıyorum şu yalnız kalabalığın hatırına. Hayatta kurtarılmayı bekleyen daha kaç şiir, kaç şair var? Ah şiirler ah!
Onlarca yazılan dizelerin, tonlarca anlamını yüklenir sırtına şiir.Beyin göçü başlamıştır artık...
Kalbindeki göklere, dağları, uçurumları yakıştırır bazen şair.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!