Güneş mi yanıyor toprağın üstünde, ay mı çıkıyor göndere?
Ruhumun önüne vuruyor bilmediğim ışıklar
İçime işleyemeyecek kadar mesafeli duruyorum
Ne ben ona dokunuyorum, ne de o bana.
Çekimser duyguların iki yakasındayız
Aramızda bir deniz bir de kayık var
Ağaçsız bir tepeye yağan kar
Toprağın bütün nefesini kesmiş
Bütün sesleri boğmuş
Rüzgar hiçbir şeyi kucaklayamıyor
Yaşamla ölüm belirsizce birbirine dolanmış.
Kansız ölüm mevsimi bıçaksız dolaşıyor
Suçu günlerde aramamanın kanaatindeyim,
Pazar günü isteyerek sosyalist olmadıysa
Pazartesi de bilerek ve isteyerek kapitalist olmadı,
Mesuliyet insanlara ait
Önce günleri kirlettiler
Sonra yılları zincirlediler
Yakandan tutana yaranmaya çalışırken
otopsi yapılan cesede dönmüşsün;
Dizlerin tutmuyor, belinden boynuna dur durak bilmeyen bir ağrı var
Kafanın içi televizyonun karıncalı ekranı kadar cızırtılı
İzin istesen suçlu, çalışsan uyuşuksun
Vicdanlar kâr etmiyor kârlı düzenlerinde
Kanım karanlığa bulandı sevgilim,
Ciğerlerimi soluyan gece tüketiyor beni,
Ey nefesimi bilen kaderim!
Neden ırak eyledin sevgimi?
Kim ne görür gecede bilmek isterim,
Zira benim derdim karanlıkta demlenir,
Ne azı görülür ne çoğu bilinir,
Ayın altında müphemdir gecelerim.
Kim ne görür sende bilmek isterim,
Parmaklarımın arasından süzülüyor zaman
Avcum boş kalıyor
Kana kana içmek istiyorum düşlerimi
Ya yok olsun önümden ya da gerçekleşsin seninle.
Ayaklarıma dolanıyor geçmişin bağı
Yollarını süpürdüm ki taş değmesin ayağına
İstemem,hiçbir toz zerresi konmasın pabuçlarına
Ama ne gül saçtım ne de papatya
Zira topladıklarımı taç yaptım başına.
Fakat yollar ıssız,yollar kurak
Ben en çok kışı sevdim,
Tıpkı benim gibi saklanıyor her şey toprağın bağrında
Tesadüfen denk gelinemeyecek kadar gizli
Kolayca çıkarılamayacak kadar meşakkatli.
Ben en çok kışı sevdim,
Yalnızlığı da sessizliği de huzurlu
Kışın gösterişine temaşa ederken gözlerim,
Buza özenmiş o vakur güzelliğin.
Fakat bil ki;
Ben sonbaharı çok seviyorum...
Kışı çağırıyor diye.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!