Fasıl Şiiri - Mehmet Tevfik Eltas

l
Başıboşluğun peş peşe, hayat olmuş gırgırın
Ne yıldırım umursarsın, nede şimşek duyarsın
Aynaya bakarsın da; hazan gazeli görürsün
Yalan gerçek! Anlamazsın, görüyorum hep dersin.

Dilin inkar yolunda, görünmeyen hakikatin
Rabbim gönlün kül eder, lal olsun mu dillerin
Eylesin de bulsun, gönlün baştan sona şadan
Hem ötelerden, dokunursa sana tam nazardan.

Av olmuşsundur bilesin, nazarın azametten
Vurulursun on ikiden, gök devrilir üstüne
Ölürsün de açarsın sende üstüne perde
Tuşlanır da kalırsın, bedenindir artık yerde.

Kusarsın nefsin yere; nefis artık sensizlik de
Bu ne yaman çelişkidir, nefissizsin bedende
'Bedenim ölmüştür, ruh yüreğimle yaşarım.' de
Nefsin son faslıdır bu, seslenir nefis nerede.

ll
Sevgilinin okları üzerine yağmur gibi
Yürüdüğün yolda belki görünür aşkın dibi
Dibi olmayan gönül, bilinen tek dipsiz kuyu
Erişsin sevgiliye çıra odu, aşkın boyu.

Gönül bu tarifsiz kuyu, erişilmez ki sona
Sevdadır, diken dolu, taşı gülü var aşığa
Sevgi yolu dikenli; yokuş, inişleri de var
İnişler de kaybolma! Yokuşlarda bunalma

Aman! Vazgeçme sakın, aşkınla sen bunlara yet
Kolay değil sevdadandır, çokça taşlar yesen de
Gönül ışığı seninle, bedeller ödesen de
Sevdanın faslı sana, ışığına koyulsana.

lll
Göründü, görüyorsun; aynanın ki sırlı gerçek
Görünmeyen gerçeğin, yalanından şimdi el çek
Gerçek sensin, yalan sensin, hakikat karşısında
Hayatın içinde gerçek, daima hayatında.

Haykırdım yalan gerçek! Varlığa hiç girme sakın
Soyunmuştun zaten ilk de, dur sen hep ilke yakın
Aman giyinme asla, nefsin için bir elbise
Benliğinden bakiyesiz, yürü olmaz hadise
Yokluğun fasılları; kemallik erdem yolunda.