Eylül Şiiri - Burhanettin Akdağ

Uğurluyorum yaşlarla 'eylül'ü,
Kayıp gidiyor düşlerimin içinden
Sessizce, hüznünü içine akıtarak
Umutların baş döndürücü girdabında
Sakin, acelesiz, ağır ağır...

Kimbilir...
Neleri çaldı benden
Yüklenmiş götürüyor hayallerimden.
Sayamadım henüz,
Aldıklarını, kopardıklarını bedenimden
Bilmiyorum, bakacağım...

Kavurucu yazda bile açarken, inatla
Salkımlarca, binlerce çiçek
Gülümsüyorlarken her gün, yeniden
Neden sararmaz da şen şakraklar
Neden dökülmez yaprakları
Açarlar güneşle öpüşerek sabahlarda...

Niye peki bu sessizlik?
Ilık ve serin hazanda
Kulaklarımı yırtıyor sessizliğin sesi
Yalnızlık oturuyor yüreğime
Uyuşuyor hayallerim
Seçemiyorum...

Helezonlarla dönüyor havada yapraklar
Sararmış, donuk, manasız, amaçsız
Sema ayinindeler rüzgarla
Direniyor, kaçışıyorlar önünden
Yüreğim gibi, cılız ve korumasız
Geçip giden koca bir yılı vermemek için
Boğuşuyorlar ümitsizce
Zamanla...

Saygı duyuyorum
Düşmeme, yok olmama ısrarlarına
Veda anını geciktirme çabalarına
Gitmemek için debelenmelerine
Ama nafile...
Yavaş yavaş varacaklar sonun başlangıcına
Buluşacaklar toprakla
Yok olup, unutulacaklar zamanla
Tıpkı benim gibi...

İşte bu yüzden hep aram açık
'Eylül'le, süzgün hazanla
Hüznümü artırıyor
İçimi burkuyor
Bana, beni daha çok hatırlatıyor
Bir yılımı daha çalıyor benden
Sormadan, izin almadan
İşte bu yüzden
Kırgın ve dargınız onunla...

Güle güle sana ey hüzünlü 'eylül'
Seneye mi? Belki... Belki de...

(30.09.2005)