Eylül Şiiri - Fatih Kaya 6

Eylül'dü…
Güneş, son kez dokunuyordu tenimize,
Gölgelere sinmiş vedalar vardı sokak aralarında.
Ağaçlar yavaş yavaş soyunuyordu umutlarından,
Ve ben sana sarıldığım her an,
Bir daha kavuşamayacak gibi sarılıyordum…
Çünkü Eylül, bir vedanın provasını yapar gibiydi her seferinde.

Bir sabah uyandım,
Hava soğumuş, sen sessizleşmiş,
Gözlerin uzaklara dalmıştı…
Belli ki yüreğin çoktan Eylül'e yazılmış bir mektuptu,
Bense o mektubun hiç gönderilmeyen satırlarında kaldım.

Sen gittin…
Ama Eylül kaldı.
Sokak lambalarının altına sinen yalnızlık,
Yağmurda ıslanan ellerim,
Ve boynuma dolanan sessizlik kaldı…

Ben seni,
Yaprağını kaybeden bir ağacın acısıyla sevdim.
Rüzgarla savrulsam da,
Köklerimden vazgeçmedim.
Sen ise…
Bir rüzgar gibi geçip gittin içimden.

Eylül'ün her tonu sendin;
Altın sarısı saçların,
Toprak kokan sesin,
Gökyüzü kadar uzak bakışların…
Hepsi sende toplanmış gibiydi.
Her şeyin Eylül’ü gibiydin,
Gelip de gitmeyi bilenlerden…

Kafamı ne zaman cama yaslasam,
İçime doluyorsun.
Yağmurla yıkanan sokaklarda
Adımlarını arıyorum.
Bir ses, bir nefes,
Belki bir gülüş…
Ama yok.

Zaman geçiyor.
Ama seninle geçen o tek gün bile,
Koca bir ömür gibi ağır içimde.
Gittin ya hani…
Giderken benden de götürdün en güzel yanımı.
Şimdi her Eylül, bir mezar taşı gibi çöküyor üstüme.
Ve ben her Eylül,
Yeniden gömüyorum seni yüreğime.

Ve şimdi, sana bir mektup:

"Sevgili Eylül ve sen, aynı anda geldiniz hayatıma…
Biri mevsim, diğeri kaderimdi.
Sana ne zaman yazsam, bir hüzün düşüyor kağıda…
Sanki kalem bile seni özlüyor.
Ben seni; adı geçmeyen dualarda,
Sessiz çığlıklarımda,
Ve kalabalıklarda bile yalnız kalışımda sevdim…

Bu şiir sana yazıldı, ama sesim sana ulaşmaz artık, biliyorum.
Yine de her yıl Eylül geldiğinde,
Aynı yerde, aynı kalpte bekliyor olacağım seni.

Ve olur da bir gün…
Yapraklar sarıya dönerken içini bir şey burkarsa,
Bil ki o ben olacağım.

Sonsuz bir Eylül kalbinde yer bulursa,
O kalpte birazcık ben de olayım…

Seni hep Eylül gibi seveceğim…
Sessiz, derin, ama hep eksik…”