Eylül Şiiri - Hasan Özdemir 2

Yaşadık mı en deli zamanları, tüterken umutlarımız
Henüz gecenin üzerine yerleşmemişken gök
Rüzgarı hissetmeden geçen yıllar
Çocukluktan eksilen dem
Damardan çıkmayan kana
Ne fayda yaren
Yaşadık mı bilmem

Göremem
Geçmedim yıldızlardan
İnmedim yeryüzüne
Duymadım kanlı kâbusların türküsünü
Sonsuzluğun inine doğru savrulurken
Yakmadım gelip geçen ağıtları

Cesedim soğudu inim inim
Üşüdüm ölemedim
Mor tebessümler ardında
Gafil, çaresiz bir cinayet
Yağmur damlaları göz ucumda
Ey gök, rüzgar, kara bulut
Gösteremedim bir dirayet

Sözlerimde yankılan Eylül
Aydınlığına benden olmayanlarla geliyorum
Sen Eylül, sen
Sana sığınıyorum
Gel bana doğru, yaklaş
Al beni bu vaziyetten
Yak muğlak zamanları
Tez içinde gitsin bu can
Ay kaybolmadan penceremden

Ah sen Eylül
Siyah bir yel ver bana
Kaybolup gideyim senle
Kardan ırak, karanlık ücralara
Issız mekanlar yoldaşım, yoldaşın
Yoldaşımızdır artık

İşte sığınıyorum sana
Ben doğmadan evvel
Senin var olduğun koyda
Al beni götür
Haybeden doğabileceğim bir zamana...