Eylül Şiiri - Gültekin Yazıcı

Beni eylül akşamlarına sor, ya da yolcusuz bir korku trenine
Çünkü seni bir eylül akşamı kaybettim.
Avuçlarımdan süzülüp aktın su misali
Akan sulardı alıp götüren gözümdeki tebessümü
Her eylül akşamı gelirsin aklıma
Oysa dünyadaki herhangi biriydim senin için
Ve ben üstüne titrediğim bir dağ çiçeğine yenildim
Tek başıma kalakalmış bir halde uyandım geceye
Neleri aldı yıllar benden neleri götürdü dönüşsüz satırlara
Ummamıştım bu vurgunları her eylül akşamında
Yalnızlığın vurduğu bu sahiller ve gökyüzünde parlayan bu yıldızlar
Gecenin bir yarısı korkuyla uyandıran bu kabuslar
Hep o eylül akşamlarından ve senden hatıra bana
Ağlamayı unutan bu gözler sevmeye çekinen bir kalp ve sevdalara küskün biri kaldı geride
Ne kadar sevmişim meğer seni ve kadar yalnızmış bu akşamlar
Hem ağlatandın, hem mutlu eden
Hem nefret ettiğimdin hem de sevdiğim
Hem bulduğumdun, hem kaybettiğim
Sen hiçbir şeyimdin, hem de her şeyim
İşte tüm bu satırlar eylül akşamlarından aklımda kalanlar
İyi ki eylül akşamları var...

Kilis - 25.10.2004