Evlat babasını unuttu Şiiri - Veysel Sari

Gözleri uzaklara daldı, hayaller kurdu,
Bir zamanlar tanıdık yüz şimdi puslu.
Baba dediği kelime dilinde kurudu,
Uzaklarda bir anı, kalpteki paslı.

Yıllar geçti, mevsimler döndü,
Sevgi bağı kopmuş, yollar bölündü.
Her geçen gün biraz daha silindi,
Hatıralar soldu, izler tükendi.

Bir zamanlar sıcak kucak şimdi soğuk,
Fısıltılar sustu, sesler boğuk.
Evlat kalbinden babayı kovdu,
Bilinmez bir diyar şimdi bu yolculuk.

Gözlerinde artık bir yabancı durur,
Uzaklarda yankılanan bir fısıltı duyulur.
Adını anmaz, yüzünü aramaz olur,
Unutulan babanın yüreği burulur.

Ne bir el uzanır, ne bir sesleniş,
Kaybolmuş zamanlarda bir bekleyiş.
Boşlukta yankılanan hüzünlü bir deyiş,
Evlat babasını unuttu, bu nasıl iş?

Geçmişin gölgesi yavaşça silindi,
Yeni bir hayatın sayfaları çevrildi.
Baba sevgisi kalpten silindi,
Yabancı bir bakış şimdi evrildi.

Acı bir gerçek, sızlayan bir yara,
Unutulan babanın kaderi kara.
Bir zamanlar her şey olan şimdi ara,
Kaybolmuş bir sevgi, dönmez bir ara.

Anılar dağıldı rüzgarda toz gibi,
Kalpteki yara hiç dinmez köz gibi.
Evlat babasını unuttu, yazgısı gibi,
Boşlukta yankılanan sessiz bir söz gibi.